Goede voornemens

En toen waren we maanden verder. Mijn goede voornemens worden altijd door de tijd ingehaald.

Wat zat ik dit jaar al vroeg en vol in de kerststemming. Het begon al in november. Ik liep in de Bruna en had zin in kerstkaarten versturen (ik moet toegeven; het scheelt dat ik er toevallig was en ze voor m'n neus lagen). Ik kocht meteen een set kaarten en postzegels. Die kun je maar beter klaar hebben liggen dan. Ik had ze eigenlijk toen meteen al willen schrijven en versturen, maar ik denk dat er iets tussen kwam. Waarschijnlijk een lui moment. Twee weken later ben ik er toch maar voor gaan zitten, zodat het geen laatste moment actie zou worden. Nu was het nog een gemeende groet en geen moetje. 

Begin december gingen de kaarten de deur uit. Heerlijk! Ja, ja ... nog voor de Sint het land had verlaten.

De laatste twee werkweken voor de kerstvakantie begon mijn dag- en nachtritme al te veranderen. Ik bleef 's avonds langer op en had 's morgen nog meer moeite om mijn bed uit te komen. Eén keer ben ik op een doordeweekse avond om half elf nog aan een kerstfilm begonnen. Ik kende 'm al, maar het voelde op dat moment zo lekker om 'm toch af te kijken. Ik heb er van genoten. Om half twee ging ik pas slapen. Dan maar een kort nachtje.

De volgende dag ben ik door mijn alarm heen geslapen. Toen ik wakker werd hoorde ik aan het verkeer dat er iets niet klopte. Het begon ook al licht te worden. "En dat in deze tijd van het jaar" dacht ik nog even. Het zien van de tijd plaatste die gedachte in perspectief.

Morgen ga ik de laatste week van de kerstvakantie in. Zoals altijd met goede voornemens. Die heb ik elke dag eigenlijk wel. Maar dan zonder vuurwerk en feest.

Training

Een tijdje terug nam ik deel aan een individuele tweedaagse training. Natuurlijk op een rustgevende locatie en met overnachting. Dat scheen volgens de organisatie het effect van de training ten goede te komen. Vooruit dan maar.

Ik had een oppas voor mijn konijn geregeld (wat nog best ingewikkeld is met mijn loslopende pitbull konijn van 6 kilo) en had me voorgenomen om deze twee dagen als een minivakantie te zien. Ik hoefde even aan niets anders te denken.

Het hotel waar de training plaatsvond was prachtig gelegen in een heuvelachtige en bosrijke omgeving en beschikte over verschillende vergaderruimtes en bijgebouwen en had een perfecte service. Helaas mocht ik van de trainingsorganisatie gedurende de twee dagen training geen koffie drinken. Iets met effect op de hersenen in verband met wat EEG metingen. En dat terwijl het hotel over verschillende exclusieve koffie apparaten beschikte waar je de hele dag gratis van mocht blijven tanken. Inclusief koekjes.

Ik was die ochtend op tijd vertrokken en had buiten op de parkeerplaats in het ochtendzonnetje, uitkijkend over het mistige groen, een sigaret staan roken. Ik ademde de frisse lucht diep in en herhaalde 'vandaag hoef ik niks' als een mantra in mijn hoofd.

Er is een verschil tussen ontspannen zijn en ontspannen doen. Ik wilde ontspannen, maar voor ik het wist was de sigaret op en liep ik ietwat onrustig het hotel binnen, waar ik me melde bij de receptie.
De hotellounge was voorzien van een open haard en meerdere gezellige en stijlvolle zithoekjes. Eerst nam ik plaats op de bank, die al snel te diep bleek te zitten waardoor ik onderuit gleed door het leer.

Ik pakte een kop thee en ging aan de leestafel zitten. 'Ontspannen' en 'geïnteresseerd' bekeek ik de aanwezige lectuur.

Een groep vrouwelijke medewerkers van zo te zien dezelfde organisatie druppelde de lobby binnen. Ze namen plaats aan mijn tafel en even leek ik op te gaan in het geheel. Een medewerkster die wat later was, kwam binnen en zei tegen me: "Jou ken ik nog niet. Ik zal me even voorstellen." Heel aardig, maar ik maakte vriendelijk duidelijk dat ik niet bij de groep hoorde, maar best met ze mee wilde doen. De groep was nu blijkbaar compleet en vertrok al kletsend naar een andere ruimte, een aangename stilte achterlatend.

Er kwam een oudere man de ruimte ingelopen. Hij melde zich bij de receptie en ik hoorde dat hij voor dezelfde training kwam als ik. Hij nam plaats op de bank, niet wetende dat ik hier voor dezelfde training zat. En dat hield ik nog even zo. Pas toen de twee trainsters ons op kwamen halen, werden we aan elkaar voorgesteld. We kregen te horen dat we niet met elkaar over de training mochten praten en niet over persoonlijke dingen die ons tot deze training hadden gebracht. Dat hielden we tot de lunch vol.

We liepen het hotel uit naar een bijgebouw tegenover de receptie. Een prachtig oud gebouw, met krakende lange houten trappen en veel deurtjes en gangetjes, waar ik nog regelmatig verdwaald rond zou lopen op zoek naar het toilet.

Na de eerste trainingssessie van twee uur kreeg ik pauze. Een ruime pauze. Niet één van naar de wc, afknijpen en weer terug (zoals dat meestal gaat tijdens trainingen), maar één met genoeg ruimte om te drinken, roken, de opdrachten te maken en te genieten van de omgeving.

Het was prachtig weer. De wind was nog wat fris, maar de zon was sterk genoeg om me warm te houden. Ik nam plaats op het terras aan een tafel in de zon, naast het gebouw waar de training plaatsvond.

Sinds kort loop ik met mijn eigen waterfles rond. Water drinken is goed en ik doe het te weinig. Ik denk er niet aan en neem er de tijd niet voor. Om dat patroon te doorbreken, sleep ik nu dus regelmatig een waterfles met me mee. En het kwam van pas bij het innemen van de paracetamols. Een week ervoor ben ik iets te fanatiek enkele ramen gaan zemen, met pijnlijke ribspieren als gevolg.

En daar zat ik dan; een map met opdrachten voor mijn neus, daarnaast de waterfles en een sigaret in mijn hand. Er stonden geen asbakken op tafel, maar dat scheen de roker voor mij ook niet te hebben gedeerd. Tussen de kiezels op de grond lagen al meerdere peuken. Die van mij kon daar ook nog wel bij, al voelt dat toch altijd als heel erg fout. Maar ja, dat voelt roken an sich tegenwoordig ook.

Na het maken van de opdrachten probeerde ik ontspannen op mijn stoel te zitten. Het was bijna tijd om terug te gaan. Nog even probeerde ik bewust te kijken en te genieten van de rust en de natuur om me heen. Het geluid van de ruisende bladeren aan de bomen, de tjilpende vogels en af en toe een keiharde 'plok' van een op de grond vallende kastanje. Er stonden veel kastanjebomen op het terrein en het was uitkijken waar je liep als je geen onnozele dood wilde sterven.

Verderop in het veld liepen volwassenen in tweetallen. Waarschijnlijk onder lichtelijke dwang, want al snel werd duidelijk dat het hier om medewerkers van een organisatie ging die hier ook voor een training aanwezig waren. Ze waren bezig met het geijkte in tweetallen uit elkaar gaan om waarschijnlijk later gezamenlijk de uitkomsten van de opdrachten middels post-its op een flip-over vel te ordenen. Ik kon er om lachen en observeerde het geheel van een veilige afstand.

Ik heb het niet op dit soort werkvormen. Waarschijnlijk omdat ik nog nooit heb gemerkt dat het effectiever werkt dan bijvoorbeeld gezamenlijk wat punten bespreken en verzamelen.

Meestal al ik de opdracht krijg om in tweetallen uit elkaar te gaan, dan ga ik net als zovelen op zoek naar die andere roker of gezellige collega en zoeken we naar een plekje zo ver mogelijk van de trainer vandaan, waar we eerst bij kunnen kletsen om vervolgens in de laatste minuut iets op papier te zetten. En komt de trainer tussentijds langs, dan spelen we het spel mee van geïnteresseerd nadenken over de opgegeven kwestie.

Volwassenen zijn net kinderen. Als je ze vrij laat, dan nemen ze die ruimte ook. Geef ze eens ongelijk. Ook zij lopen daar rond met het idee van een minivakantie; partners en kinderen zoeken het thuis maar uit. Behalve diegenen die het thuis goed kunnen vinden met zichzelf en de ander. Die hoeven niet zo nodig in een ander bed te slapen of uit hun comfortzone te komen.

Na een paar minuten liep ik weer terug naar mijn vaste trainingsruimte. De trainsters was er nog niet, dus nam ik plaats in wachtruimte waar twee grote stoffen relaxbanken stonden. Zo relaxt, dat normaal zitten er voor mij, met mijn korte benen, weer niet inzat. Half liggend voelde ik mijn ribben wat minder en in deze onflatteuze houding wachtte ik tot de deur open ging voor het vervolg.

Het vervolg bleek hetzelfde als de eerste sessie. En zo zouden er die dag en de dag erna nog meerdere volgen. Ik vond het allemaal nog wel prima en deed braaf alles wat er van me gevraagd werd. 

Tijdens de lunchpauze schoof ik bij de oudere man aan tafel aan. We waren het erover eens dat een kop koffie wel lekker was geweest nu. We zaten op het bovenste gelegen en zonovergoten terras en mochten van de kaart kiezen, omdat het lunchbuffet al zo goed als op was. De man had zonnebrandcrème mee en smeerde zijn gezicht in. Ik had aan veel dingen gedacht voor deze dagen, maar niet aan zonnebrand.

Ik nam een panini met mozzarella, tomaat en pesto en hij ging aan de salade, mij uitleggend dat hij geen koolhydraten meer at omdat hij in het voorstadium van diabetes zat. Ik denk dat mijn aantrekkelijk uitziende broodje naast zijn saaie salade hem ertoe bracht dit op te biechten. Verder kwam ik te weten dat hij een gepensioneerde middelbare schooldirecteur uit Groningen was. Het onderwijs was, ook gezien mijn verleden, bij deze meteen een gespreksonderwerp, waarna we als brave schoolkinderen nog even apart van elkaar aan onze huiswerkopdracht gingen werken.

Bij de volgende trainingssessie begon de irritatie voor de trainster langzaam aan te groeien. Zij ging in de rol van strenge moeder en ik van het volgzame kind. Ik zag mezelf dom zitten en lachen. Ik speelde het spelletje mee. Ik kon ook niet anders meer. Ik kon niet meer terug. Ik zat gevangen in mijn rol. Zij geloofde in het sprookje wat ze aan het opvoeren was en blijkbaar dacht ze dat ik het tot me nam als zoete koek. Iets te vaak ook maakte ze die dag reclame voor het vervolgsprookje (een vierdaagse training) en ik haakte steeds meer af. Ik was het praten over mezelf, het analyseren en reflecteren beu. Ik was moe van de rol en de pijn.

Om vijf uur zat de eerste dag er gelukkig op. Het was tijd om in te checken en de spullen naar mijn hotelkamer te brengen. Een ongelooflijk aardige en gewone mevrouw stond nu achter de balie. Ik voelde meteen een klik. Ze was bekend met de trainingsorganisatie en zei tegen me: "Je mag geen koffie hè?" Waarop ik zei dat dat wel jammer was, maar dat ik gelukkig wel mocht roken. Tenminste, daar had ík niks over gelezen.

Bij het inchecken bleek dat mijn naam niet in het systeem stond. Mijn kamer stond op naam van ene Nico. Maar dat was verder geen probleem en ik kreeg de kamer van Nico. Waarop ik en de mevrouw grapten dat ze Nico best door mocht sturen als het een leuke vent bleek te zijn.

De hotelkamer was prachtig en groot. Ik had er zelfs een woonkamer bij met Frans balkon en een openslaande deur met uitzicht op het 'trainingsveldje', waar ik tijdens het lopen van de route van trainingsruimte naar receptie een hond zag rennen en waar een groep mensen naar stond te kijken. Vast iets met een training. Maar voor wie?

Ik was doodmoe en wilde eigenlijk bij aankomst in mijn hotelkamer wat makkelijk zittende kleding aandoen en op de bank gaan hangen. Even twijfelde ik of ik het eten naar mijn kamer zou laten brengen. In de informatiebrief van de trainingsorganisatie stond dat dat middels een kleine bijdrage mogelijk was. Na een paar keer 'ontspannen' heen en weer lopen van hotelkamer naar eetzaal besloot ik dat het goed was om gewoon 'uit' eten te gaan. Ik trek mezelf al te vaak terug de laatste tijd.

In de eetzaal zaten groepen medewerkers aan het diner en het ging er luid aan toe. Mijn kamer lonkte, maar ik nam toch plaats aan een tafel voor twee bij de openslaande deur naar het terras. Ik was goed voorbereid en had een boek meegenomen om het staren in de verte tot een minimum te beperken. Geconcentreerd lezen lukte me niet echt, maar het was iets om de tijd mee door te komen tot het eten er was. De groepen medewerkers gingen wat eerder weg en de rust keerde weder. Net als mijn lotgenoot, die bij mij aan tafel kwam zitten.

Van de receptioniste had ik begrepen dat we drie gangen mochten kiezen en zo vertelde ik het ook tegen mijn trainingsmaatje. We moesten aangeven van welke organisatie we waren en dan kwam het vanzelf goed. De gerechten op de kaart zagen er chique uit en we gingen het ervan nemen.

Mijn tafelgenoot baalde dat hij geen wijn mocht drinken. Daar zat deze dagen ook een verbod op. Daar had ik dan weer minder last van. Hij vertelde ook dat hij net schapen op het trainingsveldje had gezien. Met mijn aanvulling van de waargenomen hond, konden we het plaatje compleet maken.
Ik heb echt heerlijk gegeten en zat aan het eind bomvol en ongemakkelijk op mijn stoel. Ik kon niet wachten om naar mijn kamer te gaan, makkelijke kleren aan te trekken, de zoveelste paracetamols achterover te slaan en eindelijk te gaan genieten van mijn kamer vol luxe.

Bij het verlaten van het restaurant werden we onverwacht verzocht om voor één gerecht te betalen, want de trainingsorganisatie had met het hotel afgesproken dat ze twee gangen zouden vergoeden. Daar wisten wij niets van, maar ik vond het geen probleem en trok mijn portemonnee al. Opeens zei de barjongen dat hij één gerecht wel op rekening van het hotel zou zetten en wij niet hoefden te betalen, omdat wij er ook niet over geïnformeerd waren. Mijn tafelgenoot en ik vonden dit heel attent. Over de training hadden we zo onze bedenkingen, maar de service hier was geweldig. En dat maakte een hoop goed.

Terug op mijn hotelkamer las ik de informatiebrief van de organisatie nog eens door. Blijkbaar ben ik een selectieve lezer, want wat het avondeten betreft werd toch duidelijk over twee gangen gesproken. 'Geluk is met de dommen' bleek maar weer.

Het was pas kwart over negen. Ik was totaal leeg en op. Ik heb me zelden zo moe gevoeld en besloot te gaan slapen. Jammer van die mooie kamer en mijn voornemen.

Wat ik toen nog niet wist, was dat ik na een uurtje te hebben liggen draaien om een pijnvrije houding te vinden, uiteindelijk de hele nacht van de woonkamer heb kunnen 'genieten'. Wat hielp tegen de pijn was rondjes lopen om de tafel op het kleed. Dit heb ik wel zeker een uur gedaan. Misschien helpt liggen op de bank wel? Of toch weer eens het bed proberen? Om half 2 de t.v. maar eens aanzetten en wat herhalingen kijken. Misschien helpen de meegenomen chips en appelsap wel. Komen ze toch nog van pas, al is het midden in de nacht. Goh, terroristen opgepakt in Arnhem? Je bent even de stad uit en er gebeurt wat. Heb ik de hoofdverdachte in de klas gehad? Toch eens zoeken op internet en de leeftijd narekenen. Nee, dat kan 'm niet zijn, maar de gedachte voelde toch even heel raar. Toch maar weer even een rondje om de tafel lopen. Weer wat paracetamols erin en maar plassen. Jemig, wat is het stil hier! En wat heb ik het warm! Temperatuur in de kamer maar eens wat lager zetten. Is dat nou een haar tussen de boxsprings in? Waarom zitten die bedden niet vast tegen elkaar? Ik drijf steeds verder weg met mijn topmatrasje. En waarom zo'n dik dekbed! Dekbed van me af, dekbed over me heen. Oh ja, de balkondeur kan ook open. Kom maar binnen koele lucht! Zal ik naar huis rijden nu? Dat zou wat zijn. Midden in de nacht vertrekken. Het idee sprak me best aan. Maar dat doe je toch niet? En hoe bericht ik mijn trainster dat ze morgen hier niet naar toe hoeft te komen? En dat is toch ook zonde van de training (lees: geld). Zal ik een praatje gaan maken met de receptioniste? Zou zij een sterkere pijnstiller hebben? Het bed maar weer eens proberen dan? Ik zet de wekker maar wat later, voor het geval ik toch nog in slaap val. Dan maar geen ontbijt. Ik heb toevallig nog Sultana's in mijn tas. Die voldoen ook.

Ik denk dat ik uiteindelijk toch nog een uurtje heb geslapen voordat ik aan dag twee begon. Wat verlangde ik naar huis, wat had ik geen zin in het vervolg, wat moest ik mezelf door de dag heen slepen. Nog even doorzetten en dan had ik het gehad en kon ik het afsluiten. Niks vierdaags vervolg, al was het gratis!

Ik telde de uren en de sessies af. Het enige hoogtepunt van de dag was het lunchbuffet.

Met een ongelooflijke honger liep ik de volle en rumoerige eetzaal in. Mijn partner in crime, waarvan ik inmiddels wist dat hij het ook wel had gehad, zat te eten op een hoge stoel aan een hoge tafel direct naast het buffet. Tegenover hem stond geen stoel en er was er ook geen meer vrij. Ik groette hem en liep langs het buffet. Ik krijg nog water in m'n mond als ik eraan denk. Ik nam een Italiaanse bol, met op de ene helft heerlijk dikke zalmplakken en op de ander een stuk geitenkaas. Ik ging met mijn bord aan zijn tafel staan en stortte me op mijn broodje zalm. Uit solidariteit ging de man ook staand eten, maar ik verzekerde hem dat ik het juist fijn vond om even te staan en dat hij gerust weer kon gaan zitten. En ik vond het staan ook echt fijn en wat was ik aan het genieten! De man nam het er ook van en vergat voor vandaag even zijn dieet. Fuck de koolhydraten! Alleen de koffie ontbrak nog. Wat had ik daar zin in!

Terwijl we samen zaten/stonden te bunkeren, wees hij mij op twee warmhoudbakken waarvan hij van de inhoud al kennis had genomen. In de één zaten met kaas gegratineerde aardappelschijfjes in een roomsaus en in de andere warm vlees met een hemelse jus. Ik had nog een halve bol met geitenkaas op mijn bord, maar daar kon best wel wat vlees en aardappel bij. En wat combineerde het verrukkelijk! Ik heb meerdere keren opgeschept.

Nog één keer gingen we afzonderlijk van elkaar aan de slag met de huiswerkopdracht voor de laatste sessie. Bij het trainingsgebouw, waar ik nog even een sigaret stond te roken, kwamen we elkaar nog één keer tegen. We verlangden allebei naar huis, koffie en in zijn geval ook drank. We zwoeren allebei niet te tekenen voor de vierdaagse training en wenste elkaar sterkte.

Bij de laatste sessie voelde ik de minuten wegtikken, boeide het me allemaal niet meer, werd ik vrolijker naarmate het einde naderde en nam ik afscheid van de trainster, die me beloofde na twee weken nog eens te bellen om te kijken hoe het met me ging. Je doet maar.

Compleet leeggezogen stapte ik in mijn auto en begon ik mijn reis naar huis, de vrijheid en de koffie tegemoet.

Gif

Een week lang heeft dit blog in mijn concepten gestaan. Een week lang was het te kwetsbaar, nog niet klaar voor de buitenwereld. De wereld van de positiviteit, omdenken, er zijn geen problemen, "Hoe gaat het?" Goed!" En lachen maar.

"Die tür fällt zu, das licht geht aus
Seid ihr bereit?
Seid ihr soweit?
Willkommen, in der dunkelheit!"
Rammstein

Ik ben er niet bang voor, ik ken de weg in het donker. Ik hoef niet te bungeejumpen om de dood in de ogen te kijken om vervolgens het leven te kunnen omarmen. Minder spectaculair, minder algemeen geaccepteerd, maar net zo waar. En heb het tot een kunst verheven. Het grootste drama zet ik om in een blijspel. En lachen maar.

Het lijkt alsof er geen taboes meer zijn, maar dat is omdat we ze verhullen met mooie woorden, nep-empathie en uiterlijkheden. "... and slowly and surely drew their plans against us." H.G. Wells
Maar het is aanwezig, het gif. Het is overal. Ik absorbeer het alsof het 't puurste water is. Het vindt vanzelf een weg naar binnen, tot diep in elke vezel. Het houdt zich schuil. Etterend en zwerend. Verlammend. Ik zie het ook bij anderen. Vretend aan hun eigenwaarde. Steeds een beetje meer, steeds verder het donker in. Af en toe druipt er wat gif weg. Dan vlieg ik met 140 kilometer per uur over de snelweg, parkeer ik recalcitrant op een kruis, gaat de autoradio op maximaal. Onzichtbare automutilatie. En lachen maar.

"Je gaat het pas zien als je het doorhebt." Johan Cruijff
Sneeuwwitje zag geen heks. Ze zag een oude vrouw met een appel en hoorde een mooie belofte. Ze zag niet wat wij wisten. Ze wist niet wat wij zagen. Ze geloofde in goede bedoelingen en nam een hap. En we weten allemaal hoe dat afliep.
Maar toen kwam er een prins en die maakte alles goed. En lachen maar.

Voor wie dit leest

Ik heb mijn Facebook account opgezegd. Ik was er klaar mee. In dit geval betekent het waarschijnlijk ook: wie leest dit nog? Als ik geen link meer op facebook plaats en Google mij nog niet gevonden heeft. En voor wie schrijf je dan?

Vroeger schreef ik voor niemand. Ik schreef in mijn dagboek, schreef gedichten, gedachtes of ideeën voor films. Eén daarvan leek jaren geleden wel gejat (The Forgotten). Dat krijg je ervan als je niks met je ideeën doet. Uiteindelijk is er altijd wel iemand die hetzelfde idee krijgt en het wel tot uitvoering brengt.
Vooral die gedichten waren zware kost. Te zwaar om ook maar aan iemand te laten lezen. Ze zouden het niet snappen en ik kon het niet aan om mijn ziel bloot te geven. Te kwetsbaar. Bang voor onbegrip. Bang voor kritiek? Ik hield het voor mezelf.

Ik weet niet meer wat ik aan het schrijven was, maar mijn moeder was er nieuwsgierig naar. Ik woonde nog thuis en wilde het niet vertellen. Privacy was en is nog steeds een groot goed voor mij. Iets wat mijn ouders nooit gesnapt hebben en moeilijk konden respecteren. Dat wil zeggen; zij hadden geheimen en ik moest alles vertellen. En braaf als ik was, deed ik dat dan ook vaak. Net als die keer dat ik dacht dat ze het wel aan zouden kunnen als ik zou vertellen dat ik een trekje van een joint had genomen tijdens een schoolfeest op de Pabo. Ze snapten er niks van en zagen me meteen voor junk aan. Hoe had ik zo dom kunnen zijn? Straks was ik verslaafd! Dat ik na dat ene trekje vervolgens kotsmisselijk de hele avond in de kleedkamer van de gymzaal heb gezeten, daar zagen ze de humor niet van in. Ik wel. Achteraf dan.

Het was een rode typemachine. Waarschijnlijk van mijn broer geweest, die 12 jaar ouder is en op dat moment al niet meer thuis woonde. En het was vlak voordat ik naar school ging (middelbareschooltijd).
Mijn moeder moest en zou weten wat ik aan het typen was. De gedachte dat zij er niet achter zou komen, vrat aan haar. En ik weigerde het haar te vertellen, wetende dat het moment zou komen dat ik het huis uit moest om naar school te gaan. De typemachine achterlatend onder de zwarte beschermkap in de woonkamer. Met angst voor wat er zou gebeuren zodra ik het huis had verlaten en wat ik zou aantreffen als ik weer thuis zou komen. Die gedachte moet me de hele dag bezig hebben gehouden.
Ik weet niet of ze het gelezen heeft, maar bij thuiskomst bleek dat ze mijn verzameling posters die ik in mijn bureaulade bewaarde, omdat ze te mooi waren om op te hangen, had weggegooid. Uit nijd. Ik kan me mijn ongeloof, woede en verdriet nog goed herinneren. Ze waren echt weg. Niet eens meer terug te vinden in de prullenbak. Ik heb overal en meerdere keren gezocht. Het voelde alsof er was ingebroken. Letterlijk en emotioneel. Iets waar ik zo zuinig op was, waar ik voor gespaard had, weg. De pijn was nog wekenlang voelbaar.

Dus voor wie dit leest, je mag dit lezen. En je mag ervan vinden wat je vindt. Als je maar van mijn spullen afblijft!

Feng Shui en de kakelende kantoortuin

"Feng shui is de meer dan 3000 jaar oude filosofie die leert hoe de omgeving het geluk kan beïnvloeden. Het leert welke invloeden vormgeving en inrichting op het welzijn en geluk van de mens hebben, en ook hoe negatieve invloeden veranderd kunnen worden in positieve.
Feng shui gaat over de relatie tussen de mens en de leef- of werkomgeving en is gericht op harmonie tussen natuurlijke en gecreëerde vormen.
Het doel van Feng shui is om onze leef- of werkomgeving zo aan te passen dat een harmonieuze stroming van Qi gestimuleerd wordt."
bron: Wikipedia

Bovenstaande foto (zelf gemaakt overigens) zou zo in een tijdschrift kunnen wat mij betreft. Mag ik dat zeggen? Ja, dat mag ik zeggen. (bron: Mart Smeets) Het verhaal erachter is echter minder rustgevend dan de foto.

Het was dinsdag. Werkdag nummer 2 na de vakantie. Vandaag ging ik enigszins vermoeid van de eerste werkdag en een korte nacht naar mijn werk. Ik had al twee paracetamols achter de kiezen. Op zich had ik best zin om te werken, maar het vooruitzicht van de te warme kantoortuin (lees: voor mij twee onproductieve factoren) hield me tegen. Ik weet dat een werkplek of gebouw niet aan ieders wensen kan voldoen en ik voel me al in de minderheid en een zeur, dus ga ik er vaak toch weer zitten. Wat moet je ook anders, want in het hele gebouw is geen rustige, koele werkplek te vinden.
En ondanks dat ik me de hele weg naar het werk had voorgenomen om ergens anders te gaan zitten, kroop ik in de ochtend toch weer achter een bureau in de kantoortuin. Het feit dat ik niet op mijn 'vaste plek' ging zitten vond ik al rebels genoeg.

Onze kantoortuin ligt, net als de voorkeur bij veel mensen voor een gewone tuin, op het zuiden. De ramen gaan naar binnen open en de zonneschermen zitten aan de binnenkant. Staat er één raam open, dan kunnen de zonneschermen niet meer naar beneden. We hebben het dan over ongeveer 8 zonneschermen over de breedte van onze hele tuin, die óf allemaal naar beneden gaan óf allemaal omhoog. Hier zal ik het verder maar bij laten.
Alle kantoorruimtes en werktuinen liggen op het zuiden. De klaslokalen bevinden zich aan de andere kant van het gebouw en liggen op het noorden. Daar is het vaak heerlijk koel, maar zoals het in een schoolgebouw betreft, ook bezet. De kantine is gedeeltelijk inpandig, ligt in de kelder en op het noorden (zie onderstaande foto), maar ook daar ga je op een gewone schooldag niet rustig tussen de studenten zitten werken. Tot zover 'North and South'.

Onze werkkamer is heel gezellig. Niet qua inrichting, maar qua (de meeste) mensen. Verder is het een verzameling grijze standaard kantoorkasten op een braakgroene vloerbekking. Meneer Feng Shui is hier nog niet langs geweest.
Wel is het heel makkelijk dat je met z'n allen bij elkaar zit en even snel iets kunt overleggen of kortsluiten. En dat doet iedereen dan ook. Er zijn ook momenten dat het stil is, maar de dreiging van gestoord worden, hangt altijd in de lucht. Je bent dus altijd in opperste staat van paraatheid. Ook al is er geen dreiging, de cortisol stroomt naast de slappe koffie rijkelijk door je lichaam.
En ik weet nogal van veel dingen wat af, al zeg ik het zelf (oeps, weer een Mart Smeetsje), dus ik krijg nog wel eens wat vragen mijn kant op. Eerlijk is eerlijk, ik doe het ook bij anderen als het nodig is. Die hectiek, afwisseling en snelle actie kan ik ook wel waarderen en mensen (verder kunnen) helpen vind ik ook leuk, maar niet continue. En ik heb daar toch ook wel graag zelf de regie over, want ik heb ook eigen werk wat af moet. En in die ruimte met voor mij tropische temperaturen krijg ik dat gewoon niet voor elkaar. En gister al helemaal niet. Met enkele collega's die hetzelfde hadden, heb ik daar wel smakelijk om zitten lachen (want als je goed kijkt, zie je hoe absurd die hele situatie is).

Ik had pas door hoe opgefokt ik was (ik kan geen beter woord verzinnen om aan te geven hoe ik me op dat moment voelde) toen ik me aan mijn eigen afspraak hield om pauze te houden en rustig mijn boterham op te eten. De studenten starten officieel over twee weken pas, dus de kantine leek me wel een goede optie. Het was er verlaten en koel. Ik ging in de uiterste hoek zitten op de bruine, mega lange chesterfield (het mag wat kosten) en zette mijn koffie op een design houten boomstammetje. Eindelijk rust, dacht ik. En dat was het ook, het was er rustig. Maar ik kreeg mezelf niet op standje rustig. Ik zat op het puntje van de bank en heb mijn boterham bijna onbewust naar binnen gewerkt. Dit was niet de bedoeling. Hoe kon dat nou? Ga nou eens rustig achterover op de bank zitten en geniet van deze feng shui ingerichte plek. Er is niemand, waarom zo opgefokt? Maar ik kreeg het niet voor elkaar om de rust van de plek te ervaren. Daar is blijkbaar toch meer voor nodig.

Ongeduldig liep ik weer naar boven om verder te werken. Ik had me voorgenomen mijn laptop op te pakken en een plek buiten de kantoortuin te zoeken. Misschien wel in die kantine. Dus weer vier verdiepingen naar beneden, maar nu met al mijn werkspullen.
Inmiddels was de kantine in gereedheid gebracht voor de opening van het studiejaar en in afwachting van hordes medewerkers die waarschijnlijk makkelijk 4 uur van hun werkdag konden missen in deze eerste hectische week. Geen optie dus.
Na wat rondzwerven belandde ik weer op de derde verdieping en vond ik een plek waar ik na een uurtje afkoelen eindelijk weer wat uit mijn vingers kreeg en heb ik twee uur lekker kunnen werken. Een collega die daar ook werkte, wilde me heel lief op mijn gemak stellen door aan te bieden een lamp boven mijn tafeltje aan te doen. Maar ik hoefde geen licht, ik vond het prima zo. Eindelijk rust, eindelijk plek, eindelijk feng shui.

bron: Nina Cocco

Gekookte aardappel

Ik heb net, voor het eerst sinds lange, lange tijd, weer eens gekookte aardappel op. En niet alleen op, ook zelf geschild. "Hallelujah!" Als ik vroeger dit soort aardappelen in huis had, leek het meer op een wetenschappelijk experiment. Dan lagen ze wekenlang onaangeraakt onderin de voorraadkast en waren ze zo uitgelopen dat ik ze bijna opnieuw kon planten. Heel wijs heb ik daarom dit keer maar een klein zakje gekocht. Ik ken mezelf. Goede voornemens blijven bij mij vaak ook goede voornemens. Eén van de weinige dingen waar ik zeer volhardend in ben. Maar misschien is dit wel een keerpunt. Eind deze week zullen we het weten.

Vandaag was mijn eerste werkdag na vijf weken vakantie. Ja, je hoort het goed, vijf weken. En in die vijf weken heb ik niet voor elkaar gekregen wat ik vandaag wel voor elkaar kreeg. Wie weet heb ik dan toch meer orde en regelmaat nodig dan ik zelf zou willen toegeven. En wie weet vind ik koken toch eigenlijk best wel leuk, maar ben ik het spoor op een gegeven moment bijster geraakt. Daarbij kwam ik vaak laat thuis en wilde ik gewoon eten. Even snel iets in elkaar flansen, magnetronnen, afhalen of bestellen. Het in elkaar flansen werd ook steeds saaier en simpeler. Proberen koolhydraten te minderen. Dan houd je vlees, vis en groenten over. Weinig fantasierijk. En die koolhydraten vonden uiteindelijk op een andere manier toch wel hun weg naar binnen.

Maar vandaag ben ik op tijd naar huis gegaan. En daar begint het eigenlijk al mee; op tijd beginnen en op tijd weggaan. En vasthouden aan dat principe. "Nina, wil je nog even .... ?" "Nee!" That'll be the day, maar the day has misschien wel come. Vandaag in ieder geval wel. Zoals ik al zei; eind deze week weten we meer.

Normaal eet ik nooit in mijn auto, maar na de twee simpele boterhammen van vanmiddag (en de yoghurt van vanochtend), begon ik nu toch wel trek te krijgen. Opeens realiseerde ik me dat ik nog een Sultana in mijn tas had. Vroeger zou ik gedacht hebben: die ga ik nu niet eten, want thuis ga ik ook weer eten. Maar nu dacht ik: ik heb trek en die ga ik stillen, zodat ik straks thuis gewoon rustig mijn prutje kan gaan klaarmaken. Oh, wat was ik verstandig bezig.

Het was een kleine moeite, die paar aardappeltjes voor mezelf schillen, de verse doperwten in de pan gooien en wachten tot ik de burger kon opbakken. Wel verdomme drie pannen vuil, maar als ik slim ben was ik die straks meteen af. Ja straks, eerst schrijven.
En binnen een half uur was alles klaar. Was dát nou zó moeilijk? Ik voelde me eindelijk weer eens een echte volwassene, die echt eten had gekookt. Eten zoals ik vroeger thuis van m'n vader en moeder kreeg. Drie verschillende dingen op m'n bord. Wat zag dat er leuk uit!
Trots ging ik aan tafel zitten en heb ik genoten van mijn vers bereide maaltijd. Van de gebakken burger had ik zelfs wat jus over. Ik vond dat dat best over mijn aardappeltjes mocht. Oeh, wat een feest! Een beetje zeezout eroverheen en het was heerlijk. Die simpele gekookte aardappel die ik een tijdje had vervloekt, maakte vanavond zijn rentree in mijn cuisine. Magnifiek!

Einde vakantie

De vakantie loopt ten einde. Het is zaterdagochtend en ik kruip met een warme kop koffie achter mijn laptop. De zon schijnt, maar het is nog frisjes. Het raam staat open. Even heb ik zo'n geluksmomentje. De laatste dagen voelen beter. Actiever. Ik slaap ineens ook langer (niet per se beter). Vannacht ben ik twee keer kort wakker geweest en daarna weer zonder moeite in slaap gevallen. Rond 9 uur werd ik wakker. Een zeldzaamheid. Dat is het voordeel van vakantie; ook al zijn de nachten soms belabberd, je kunt uitslapen. Al is dat deze vakantie nog niet echt gelukt. Maar vandaag wel. En waarom? Is het 't weer? Is het omdat ik me niet bezig hoef te houden met hoe ik het in de ochtend koel krijg in huis om vervolgens met alle deuren en ramen dicht de 30 graden buiten probeer te houden? Is het omdat ik weet dat volgende week de wekker weer gaat? Of omdat ik dinsdag een vreselijke baaldag had en de dingen nu weer lichter en luchtiger zie? Of omdat ik donderdag al heb zitten werken om de grootste stress van de eerste dag voor te zijn? Is het omdat er een einde aan de rust komt, die op een gegeven moment niet meer als rust voelde? Geen idee hoe deze verandering tot stand is gekomen, maar het is fijn en ik geniet ervan. Ik zit mezelf niet in de weg. (Voor zolang het duurt.)

Ik ben deze week ook weer begonnen (derde keer) met het kijken van 'Gilmore Girls'. Een serie die ik toen het werd uitgezonden niet heb gekeken. Er was iets aan de geweldige moeder/dochter relatie wat ik niet trok. Nu kom ik tot rust bij het kijken naar de ADHD moeder en haar perfecte dochter. Omdat ze in een idyllisch dorpje wonen, waar iedereen elkaar kent. Waar iedereen lief en zorgzaam voor elkaar is en alles behoorlijk vredig verloopt. Waar het altijd herfst of winter is (normaal kijk ik het ook in die periode, maar ik kon niet wachten). Waar het sneeuwt op de juiste momenten. Waar de hoofdpersonen in een vrijstaand houten huis wonen, met een veranda zonder ongedierte. Waar je zonder problemen 's nachts alleen over straat kunt lopen en alles mooi verlicht is. Waar de enkele auto die er te zien is met 20 km per uur over het sprookjesachtige dorpsplein rijdt. Met in het midden van het plein een parkje met een prachtig prieel waar altijd plek is om te gaan zitten. Waar het in het knusse koffiehuis van Luke nooit druk is en de koffie altijd klaar staat. Waar je mensen niet echt ziet werken, maar waar werk een soort van gezellig samenzijn is. Waar de hoofdpersonen kilo's junkfood achterover slaan en geen grammetje aankomen. Waar als er iets fout loopt er gelijk weer geluk en voorspoed op de stoep staat. Ja, ik kijk er tegenwoordig graag naar. Ik ga er helemaal in op en schakel elke realistisch denkende cel uit.

De vakantie loopt ten einde. Maar ach, zo erg is dat nu ook weer niet. Misschien ga ik wat vaker de kantoortuin uit, op zoek naar een rustige plek om te werken. Werken is het probleem niet. Je kunnen focussen en concentreren wel. Misschien ga ik nu echt de tijd voor pauzes nemen en ook hier een rustige plek voor zoeken. Misschien komt er wel iets leuks op mijn pad om aan te werken. Misschien lukt het wel om iets van het vakantiegevoel mee te nemen en vast te houden. Misschien .....
En anders zijn er altijd nog de 'Gilmore Girls' als ik weer thuis kom.

Sollicitatiebrief

Geachte mevrouw/meneer,

Graag solliciteer ik bij deze op de door u aangeboden vacature voor 'weercijfer bedenker man/vrouw'.
Na het lezen van de vacature en na een bezoek aan uw website 'weeronline', ben ik erg enthousiast geworden over de te vervullen werkzaamheden. Ik denk dat de functie-eisen goed aansluiten bij mijn kwaliteiten.

Na mijn HBO opleiding ben in in verschillende organisaties werkzaam geweest. Mijn kwaliteiten om mee te praten over het weer en daarbij aan te sluiten bij de verwachtingen en wensen van de klant, kwamen daarbij altijd van pas. Ik kan goed inschatten waar behoeftes liggen en ga daar altijd pro-actief en transparant mee om. Daarbij kan ik flexibel omgaan met mijn 21 century skills en draai ik mijn hand niet om voor wat nattevingerwerk.

In mijn huidige functie heb ik me tot professional weten te ontwikkelen wat betreft het belangrijk maken van kleine futiliteiten. Die discipline zie ik terug in uw vacature 'weercijfer bedenker man/vrouw'. Persoonlijk hecht ik veel waarde aan subjectieve nieuwsgaring. Ik denk dan ook dat ik veel van mijzelf en mijn kwaliteiten kwijt kan in de functie.

Ik zie uw reactie graag tegemoet.

Met een vriendelijke en warme ;-) groet,

Nina Cocco

Heb je dit al wel eens geprobeerd? 2

AH Roompaté
Misschien wist je het nog niet, maar ik ben van de hartig. Snoep is niet aan mij besteed.
Zo ook op brood, cracker of uit het vuistje. Liever hartig dan zoet beleg. En hoe smaakvoller (wat helaas ook vaak vetter betekent), hoe beter.
Zo ook de roompaté van de versafdeling. Het is bijzonder als deze langer dan twee dagen in mijn koelkast ligt. Ligt deze wel langer dan twee dagen in mijn koelkast, dan is er waarschijnlijk iets aan de hand.
De naam roompaté doet vermoeden dat er veel room in deze paté zit. Maar dat is niet waar. Er zit slechts 1% room in. Best gezond dus. Het heet roompaté omdat het zo ongelooflijk romig is. En alles (over het algemeen) wat romig is, is welkom in mijn huis. De rode loper gaat nog net niet uit, maar bij de eerste hap heb je zeker een 'hallelujah' ervaring.
Gister en vandaag heb ik er weer heerlijk van genoten; op brood, op een cracker en jawel, ook uit het vuistje. Daarom is voorzichtigheid geboden bij het aanschaffen van dit product. Denk twee keer na voordat je het in je mandje of je kar gooit.

Heb je dit al wel eens geprobeerd? 1

AH Excellent Olijfolie knoflook-chilipeper
Voor iedereen die van scrambled eggs en pittig houdt.
Men neme 2 eieren (of meer of minder, maar net waar je zin in hebt) en je klopt deze los in een schaaltje met een vork. Dat zeg ik nu wel zo makkelijk, maar misschien kan niet iedereen dit uit de losse pols. Ik wel. Ik klop wat af! En zonder te knoeien.
Vervolgens verwarm je een koekenpan op het gas (of een andere warmtebron). Let er daarbij op dat je de goede kant van de koekenpan op het gas plaats, anders lopen de opgeklopte eieren er zo weer vanaf. Schenk wat olijfolie in de pan, voeg de opklopte eieren toe en roeren maar! Ze vervolgens opeten is ook lekker.

Oleg's Logboek 2

Oleg's Logboek, dinsdag 31 juli 2018, 6:30 uur AM
Dag 16 op planeet Aarde. Alweer ben ik om half zeven wakker. Dat lijkt een standaard tijd te zijn voor mijn 'host'. Iets met een volle blaas of zo. Het konijnwezen schijnt hier ook weet van te hebben en wacht al op me bij de deur. Na het toiletbezoek loopt het met me mee naar de keuken en begint te bedelen. Het weet dat hier voedsel ligt opgeslagen: komkommer, cranberry's, tarwe aren, gedroogde appelstukjes en de laatste dagen ook verse framboos. Allemaal 100% natuurlijk. Mijn 'host' heeft gezonder voedsel voor het konijn dan voor zichzelf. Opmerkelijk. Dat vraagt om verder onderzoek.

Oleg's Logboek, dinsdag 31 juli 2018, 8:00 uur AM
Het is me gelukt om nog even verder te slapen. Het leek erop dat ik gewoon wakker heb gelegen, maar toen ik zag dat het al acht uur was moest ik wel tot de conclusie komen dat daar ook iets van slaap bij gezeten moet hebben.
Al snel daarna ben ik gaan stofzuigen. Ik had er over gehoord en instructiefilmpjes van gezien, maar in geen enkel filmpje zag ik de menswezens zo zweten (zo heet dat als je lichaam huilt). Ik voelde de druppels onder de haren op mijn hoofd kriebelen, totdat het er zoveel waren dat de zwaartekracht ervoor zorgde dat ze naar beneden stroomden. Zelfs toen ik klaar was bleef het stromen. Al met al een bijzondere ervaring, maar niet voor herhaling vatbaar.

Oleg's Logboek, dinsdag 31 juli 2018, 13:00 uur PM
Na een verkoelende douche en een bijkomslaapje maak ik mij klaar om naar buiten te gaan. Ik ben altijd blij als het smeren en poederen er weer op zit.
Het is nog een hele uitdaging om me normaal aan te kleden met dit weer. Alles plakt meteen vast. En wat is het verhaal achter die beha's? De onderhemden en korsetten zijn verbannen, maar de beha houdt stand. Aaahh, lekker zo'n extra stukje synthetische stof met strak elastiek onder het toch al te dikke t-shirt. Ik weet het; gewoon laten hangen is ook geen optie. Daar zijn die van mijn maatpak in ieder geval niet op gemaakt. Wel een stuk praktischer, maar het oog wil ook wat. En wat dat betreft hebben ze daar op deze planeet wel een handje van. Als iets er voor het oog maar goed uitziet.
Het duurt daardoor nog langer voordat ik klaar ben en ik snak inmiddels weer naar verkoeling. Snel verlaat ik de windstille flat en voel ik buiten een beginnend lauwe luchtstroom langs me heen gaan.

Ik moet wat boodschappen doen en het is nog koel genoeg om met de raampjes open te rijden. Heerlijk zoals de wind door de auto waait. Mijn nauwkeurig in model gebrachte hoofdharen waaien alle kanten op, maar dat boeit niet. Ik stel me voor dat ik aan zee ben en op een surfplank sta. Laat alles maar door elkaar waaien! Wat een heerlijk gevoel van vrijheid!
Bij het stoplicht komt er een auto naast me staan. Ik hoor 'm niet. Ook als hij optrekt gaat dit geruisloos. En terwijl de auto de hoek om gaat, zie ik dat het een Tesla is. Even voel ik een heftig verlangen naar thuis. De stilte was nog nooit zo ver weg. Ik wist wel dat het slim was om Elon naar deze planeet te sturen om het werk van Nikola verder te verfijnen. Hoe fijn zou het zijn als hier alle voertuigen op elektriciteit zouden rijden. Geen geluidswallen meer, geen fijnstof meer, gewoon de ramen in je woning open kunnen zetten en het ruisen van de bladeren horen in plaats van het verkeer. Ik kan niet wachten tot het hier op grote schaal wordt doorgevoerd. Maar gezien de snelheid van sommige ontwikkelingen op deze planeet en alles wat daarbij komt kijken (voornamelijk geld en macht), ga ik dat op mijn missie niet meer meemaken.

Oleg's Logboek, dinsdag 31 juli 2018, 18:30 uur PM
De dag is ten einde, de deuren en ramen kunnen weer open. Tot mijn verbazing zie ik de vanmorgen nog schoon gezogen vensterbanken weer vol liggen met insectenlijken. Zelfs de insecten op deze planeet zijn raar geprogrammeerd. Die hebben de hele wereld tot hun beschikking en kiezen er vrijwillig voor om binnen, achter een glazen wand, te sterven. Het moet niet gekker worden.

Het weer weer

Het weer. Ik raak er niet over uitgepraat. Ik vond het weer vreselijk vandaag en kon me er niet aan overgeven. Morgen weer een kans. Ik heb zelfs even zitten denken om de dag en de nacht om te draaien. Als iedereen dat nou zou doen, zou het een stuk minder saai zijn 's nachts. Maar dat gaat vast niet gebeuren. Daarbij zijn de winkels steeds langer open, maar nu ook weer niet zó lang. En in een werkritme komen na een vakantie is al moeilijk genoeg, dus toch maar niet doen dan.

In deze korte, donkere en koele avonduren kan ik even bijkomen en voel ik me na het douchen weer fris en fruitig. Ineens moest ik denken aan een vakantie (lees: familiebezoek) in Italië.
Ik ben twee keer in Italië geweest. Eén keer toen ik iets van 6 jaar was en één keer toen ik volgens mij 16 jaar was. Die vakantie had ik liever overgeslagen, maar ik was te jong om alleen thuis te blijven. Misschien speelden er nog wel andere redenen mee, maar daar zullen we nooit achter komen. En daar gingen we dan, met de Opel naar Italië en een vervelende puber op de achterbank.

Die laatste keer was er een middag waarop mijn moeder en ik ons dood verveelden. We besloten een rondje om de flat van mijn oma te wandelen (oma was al overleden, maar mijn oom woonde er nog). Als echte Nederlanders deden we dat natuurlijk op het heetst van de dag. Want dat zit zo in ons ingebakken, overdag doe je dingen, dan ben je actief. Maar de bewoners van het dorpje dachten daar anders over. Het was stil op straat. Sterker nog, er was helemaal niemand buiten. Maar wij wel. Wij gingen wandelen! Het enige wat we tegenkwamen was een ezel.

Iets anders wat daar heel normaal was, was dat het water overdag werd afgesloten. Van tevoren liet de familie de badkuip vol met water lopen en hier en daar wat jerrycans. Ik hoorde er niemand over klagen. Zo was het gewoon.
En in de middag hoefde je ook echt niet naar een winkel te gaan. Alles zat dicht. Zelfs mijn vader, die beter had kunnen weten, stond een keer voor een gesloten postkantoor. Want ja, er moesten natuurlijk wel ansichtkaarten verstuurd worden.

Ik kan me de salamanders herinneren die tegen de zijkant van de flat omhoog kropen. En de buren (vast familie) die verderop woonden en slakken gingen eten met een veiligheidsspeld. Ik stond erbij en ik keek er naar en maakte met gebaren duidelijk dat ze mijn portie aan Fikkie mochten geven.
En 's avonds verbrand door de zon, omdat ik de hele dag in de zee had gezwommen als zesjarige, een tekening maken van de begraafplaats. Al die grote religieuze beelden hadden indruk op me gemaakt. Het geloof was overal aanwezig, alsof Jezus daar zelf had gewoond.

Het picknicken in het park aan het eind van de middag. Stenen picknicktafels en water uit een bron dat naar beneden sijpelde door een rotswand. Want dat is wat je daar zo'n beetje de hele dag doet: slapen en eten. En dan niet zo'n lullig picknickmandje met een stokbroodje. Nee, er gingen complete pannensets met pasta mee en vooral vlees. Veel vlees! Waarschijnlijk in de ochtend zelf nog geslacht ook.

Mijn konijn zit me inmiddels aan te starten alsof ze wilt zeggen: Leuk die gedachtes van jou, maar moet jij nu niet eens naar bed? Morgenochtend is het weer vroeg licht en sta ik weer voor je deur. Het kan dan nu wel lekker koel zijn, maar morgen doen we weer gewoon normaal zoals we altijd doen.

En terwijl de muggen een vreugdedansje om me heen doen, sluit ik mijn laptop af. Het is 01:30 uur, maar mijn dag voelt alsof ie net pas begonnen is.

Oleg's Logboek 1

Oleg's Logboek, woensdag 25 juli 2018, 5:30 uur AM
Ik ben net wakker. Dag 10 op planeet Aarde. Ik had nog zo aangegeven bij de afdeling Human Resource Suits dat ik voor deze missie graag een maatpak met weinig onderhoud wilde. En jawel hoor, zit ik weer vast in een vrouwenmens midden veertig met overgewicht en overbeharing. Misschien een grap van Igor, maar dit keer kan hij een klacht van mij verwachten. Ben er klaar mee!
Voor vandaag heb ik verschillende onderzoekslocaties doorgekregen; een bezoek aan de vaderfiguur van de 'host', een winkel met magische krachten (je schijnt er niet uit te kunnen komen zonder er iets gekocht te hebben) en een winkel met spullen voor dieren.
Wat die dieren betreft, die hebben ze hier in overvloed. Het nut ervan snap ik nog niet helemaal, maar deze menssoort snap ik de afgelopen dagen wel vaker niet. Ze zouden het zichzelf zoveel gemakkelijker kunnen maken met de kennis en kunde die ze hebben. Maar ik dwaal af. Douchen!

Oleg's Logboek, woensdag 25 juli 2018, 8:00 uur AM
Van wat ik heb gelezen gaat het de komende dagen warm worden. Uitzonderlijk voor dit gebied. Nu schijnt dit soort wel vaker last te hebben van temperatuurs- en weersschommelingen. Je zou zeggen dat ze hier inmiddels wel mee weten om te gaan, maar ook daaruit blijkt dat het om een achtergesteld menssoort gaat. Het Openbaar Vervoer, zoals het hier heet, heeft moeite met wind, warmte, kou en nat weer. Is er nog een ander soort weer?
Ik heb alle openingen in het appartement open gezet en sta nu in de deuropening af te koelen van het douchen. Ik voel me net zo nat als toen ik er nog onder stond. Een vreemd soort plakkerig laagje ontstaat vanzelf op mijn huid. De wind voelt daardoor wel extra koel.
Kon ik op mijn vorige missie als mannenmens nog zo de deur uitlopen, nu moet ik rare smeersels en poeders op mijn gezicht aanbrengen. Daar schijn je aantrekkelijker door te worden. Ben bang dat dit in dit geval ook klopt, dus smeer en poeder ik wat af.

Oleg's Logboek, woensdag 25 juli 2018, 9:00 uur AM
Ik heb besloten om nu maar meteen een bezoek te gaan brengen aan de vaderfiguur. Alleen het ritje in de door benzine (ja, dat hebben ze hier nog, keek er ook van op) aangedreven auto is al een verademing. Er wordt een heerlijke koele wind door de auto heen geblazen. Ik zou wel kunnen blijven rijden! Ik neem mezelf voor dat als ik hem niet zie tijdens het voorbij rijden, ik gewoon door rijd. Maar tijdens het voorbij rijden zie ik hem al aangekleed in de kamer zitten. Dus parkeer ik mijn auto en loop naar binnen. Meerdere keren roep ik hallo, zelfs terwijl ik naast hem sta, maar hij hoort mij niet. Ik zou zo weer kunnen weglopen, zonder dat hij enig idee heeft gehad dat ik in de kamer was. Nog maar één keer een hallo in de specifieke richting van de oorschelp en jawel, we hebben contact.
We gaan buiten zitten. Hij heeft net de tuin gesproeid en dat zorgt nu nog voor verkoeling. Vervolgens begint hij te praten en zijn we zo een uur verder. Hele geschiedenislessen, verhalen over Italië (een ander land op deze planeet, waar het geweldig schijnt te zijn, misschien voor een volgende missie Igor?), verhalen over hoe het gras daar groeit en hoe anders dat gras is dan hier, over buxusmotten (alweer nutteloos) en nog veel meer. Wat me opvalt is dat als hij zegt dat iets 20 jaar geleden is gebeurd, je dat makkelijk keer 3 kunt doen. Hij schijnt te vergeten dat hij 80 is en dat gisteren voor hém al snel lang geleden is voor de luisteraar. Verder is hij zich niet zo bewust van de luisteraar, die op een moment zit te wachten om zijn verhaal te kunnen onderbreken en afscheid te nemen. En zelfs tijdens het afscheid nemen, schiet hij nog even de schuur in. Voor wat weet ik eerlijk gezegd niet meer.

Oleg's Logboek, woensdag 25 juli 2018, 11:00 uur AM
Aangekomen bij de magische winkel ('Action' genaamd, en dat snap ik wel) zie ik een hoop spullen voor weinig geld. Zo zie ik er een waterspuit voor 60 cent. Ik weet dat de 'host' er nog één in de kast heeft liggen, maar waarom zoeken als ik er voor dat geld ook één kan kopen. Verder was mijn missie om twee grote handdoeken te kopen voor het huiskonijn. Wat een huiskonijn met een handdoek moet is mij een raadsel, maar opdracht is opdracht.
En nu ik hier toch ben, ik ben al een tijdje op zoek naar een draadloze muis voor het besturen van mijn boardcomputer. En laten ze die ook hebben! Goedkoop en werkend! Alleen niet vergeten om de muis uit te zetten als de computer ook uit gaat. Zo slim is het ding nou ook weer niet. Op dat soort momenten mis ik thuis toch een beetje.
Mijn laatste opdracht voor vandaag brengt me naar een winkel die Jumper heet. In mijn beleving (en vanuit mijn technische achtergrond) is een jumper een primitieve schakelaar die gebruikt wordt om hardware in te stellen. Ze werden bijvoorbeeld gebruikt bij de allereerste computers en zijn ook nu nog aanwezig op moderne hardware. Maar hier had het dus niets mee te maken. We hebben het hier over een dierenwinkel. Ze hebben er niet alleen spullen voor dieren, maar ook dieren zelf. Die zijn op de bovenste verdieping te vinden, waar het lekker warm is en waar niemand ze ziet. Weer zo'n logica waarmee deze soort zichzelf tegenspreekt 'de slimste mens' te zijn.

Ik ben hier voor tarwe aren. Het huiskonijn schijnt dit lekker te vinden. En aangezien ik daar de komende tijd de zorg over heb, koop ik wat het beestje blij maakt. Niets zo leuk als blij maken van een ander wezen. Ik weet nog dat mijn moeder zei: "Oleg, al voel je je nog zo klote, als de ander maar blij is." En daar had ze een punt. Dat ze daarmee een ander punt compleet over het hoofd zag, doet er nu even niet toe.

Master of the Thermostat

Ik denk dat ik als twijfelaar toch wel met enige zekerheid kan zeggen dat ik een hekel aan warm weer heb. Zeker als het binnen niet meer aangenaam is. Waarschijnlijk spelen een hoop factoren hierbij een rol (zoals o.a. het niet hebben van een villa met een zwembad), maar ik kan niet wachten op lagere temperaturen en verduisterende bewolking. Een regenbui erbij zou de kers op de taart zijn. Maar als ik naar de weersverwachting van de komende 14 dagen kijk, kan ik daar nog lang op wachten. Daar gaat mijn zomervakantie.

Vandaag tikte mijn thermostaat 28 graden aan. Binnen dan hè. En dan te weten dat ik al chagrijnig word van de standaard 23 graden op mijn werk. En daar zit je dan; alles potdicht en zwetend op de bank achter een ventilator. Het is te warm om ook maar iets te doen. En het vooruitzicht dat dit de komende tijd niet gaat veranderen en zelfs nog een graadje erger wordt, stemt me niet vrolijk. Er is geen ontkomen aan. Dit wordt overleven. Daar is niets ontspannends aan.
Daarbij maakte ik vandaag de fout om in de nog wat koelere ochtend niets te doen. Niets doen is mijn tweede natuur, maar zelfs dat staat me nu tegen. Gisterochtend heb ik me naar het winkelcentrum in de buurt gesleept. Ik had wat boodschappen nodig en heb ontdekt dat de speelgoedwinkel een geweldige airco heeft. Niet dat ik daar lang wilde blijven, maar een verademing was het wel.
Buiten de speelgoedwinkel, in het met glas overdekte winkelcentrum, liepen de temperaturen echter flink op. Daar was het zweten. Ik heb me toch enkele uren bezig weten te houden, al was het doorzetten. De dag leek in ieder geval minder lang en saai en nog enigszins productief. Voor morgen moet ik maar een andere uitvlucht zien te bedenken.

Inmiddels hebben de muggen hun weg naar binnen ook weer weten te vinden. Die krijg je er gratis bij in de zomer. Ik moet wel zeggen dat mijn elektronische vliegenmepper deze maand al menig insect naar een andere wereld heeft geholpen. Verrassend ook hoe fruitvliegjes reageren op de onder spanning staande spiralen. Eén harde 'pets' met vonken en het vliegje is nergens meer terug te vinden. Een soort Dracula die in het zonlicht komt. Poef! Heel sneu, maar zeer effectief. Ook voor de muggen. Als je ze kunt vinden tenminste.

Het is nu half twaalf 's avonds, maar afkoelen doet het niet. Ik weet dat er mensen zijn die genieten van dit weer en er naar uitkijken, maar ik kijk met angst en beven naar de voorspellingen op de weerapp en zoek naar een manier om de dagen door te komen.
Van de andere kant zijn er altijd nog meer dagen in het jaar dat het weer beter bij me past. Waar anderen depressief worden van druilerige dagen, leef ik op. Daar kan ik echt intens van genieten. Dan is mijn huisje een veilig en fijn toevluchtsoord in plaats van een gevangenis. Daar controleer ik de temperatuur. Daar ben ik Master of the Thermostat!

Een paar dagen later werd het nog warmer binnen.

Dierentuin

Waar ga je naar toe als je een musical wilt zien? Of als je zin hebt in lekker eten op een Pasar Malam? Als je wilt apenkooien of door de modder wilt rollen met je kinderen? Juist, dan ga je naar de dierentuin.

Je kunt zeggen wat je wilt van dieren in een dierentuin, maar het blijft interessant om ze te bezoeken. Daarom ga ik naar een dierentuin. Voor de dieren. Maar de laatste jaren denkt dierentuin Burgers' Zoo daar anders over.
Het begon jaren geleden met de Pasar Malam. Nieuwsgierig als ik ben, ging ik daar toch een kijkje nemen. Toch wel interessant om daar in het warme tropische regenwoud rond te lopen en me in Indonesië te wanen. Ik heb trouwens niet de behoefte om naar Indonesië af te reizen, maar als het om de hoek is wil ik daar best een kijkje gaan nemen.
Ik verbaasde me over de kraampjes met prullaria. Daar was niks Indonesisch aan, maar dan ook echt niks. Daarbij liep je hutje mutje en bezweet in het donker over ongelijke klinkers. Avontuurlijk was het wel.
Er stonden meerdere frituurkramen met verschillende hapjes. Nu moet je je voorstellen dat je in je woonkamer gaat frituren en barbecueën. Een raampje openzetten helpt misschien iets, maar verder wordt het één grote stinkzooi. Een overdekte Bush heeft zo'n beetje hetzelfde effect.
Ik kon me eigenlijk niet voorstellen dat een dierentuin die zegt het beste met de dieren voor te hebben, dit had georganiseerd. Ik weet het, een dierentuin is op zich al verre van de echte natuur, maar ging dit niet wat te ver? En natuurlijk wordt er in de jungle van Indonesië ook gebarbecued en gefrituurd, maar niet in een grote tent met alle inheemse dieren erbij. Ik kreeg er toch een raar gevoel bij.

Maar tot mijn verbazing kan het nog erger. Marketing gaat blijkbaar boven alles. Een paar weken geleden organiseerde de dierentuin de Mud Masters Obstacle Run. Je kent het wel, zo'n hype waar de 'kijk mij eens gek doen' ouders met hun kroost door de modder rollen. Waarom moet dat in een dierentuin? En als het dan toch zo nodig in een dierentuin moet, waarom gooien we er dan niet wat hongerige leeuwen bij?

Misschien ligt het aan mij, maar ik snap het gewoon niet. Is een dierentuin met alleen dieren te saai? Moeten we dan echt 24/7 vermaakt worden? Vraagt het kijken naar een aap die een nootje pelt teveel van ons concentratievermogen? Hebben we geen geduld meer om te zoeken naar die vogel die dat vreemde geluid maakt en ergens verscholen zit in de struiken?
Wat eerst bijzonder was, is nu gewoon en te verwaarlozen. What's next?

Afraffelblog

Vandaag begon met een vakantiegevoel. Ik werd later wakker dan normaal en wist even niet welke dag het was. Daar zou je van in de stress kunnen schieten, maar voor mij was het een goed teken.
De rest van de ochtend was ook relaxt. Ontbijtje, koffie en genoeg ideeën om over te schrijven. Ik had alle ruimte en tijd en ging daar eens heerlijk gebruik van maken. Na wat speurwerk op internet voor een verhaal (dat er vandaag niet van gekomen is, waardoor ik nu weer onzin brabbel), vielen helaas de luiken dicht en was ik weer 2,5 uur verder. Ik had wel een aparte droom over een heel bijzonder strand in de Verenigde Staten waar ik samen met wat familie was. Echt heel apart, ongelooflijk mooi en bizar tegelijk en het voelde fijn. Je had er bij moeten zijn denk ik, want verder zit er geen noemenswaardig verhaal in.
Uiteindelijk ben ik een serie gaan kijken die vanavond overging in voetbal. Rusland tegen Kroatië (of andersom ;-). Ik had het aan op de achtergrond en volgde het niet echt. Maar het werd een verlenging en de spanning steeg. Ja, zelfs ik vond het spannend worden nu. En jawel hoor, toen werden het ook nog strafschoppen! Strafschoppen ... wie dat toch bedacht heeft. Voetbal is een teamsport, maar als het te lang duurt dan doen we het af met individuele kwaliteiten, geluk en pech. Met z'n allen een potje gaan knikkeren zou een nog eerlijkere oplossing zijn. Of darten met een blinddoek om.
Ik snap wel dat er een eind aan gebreid moet worden en dat er iets van techniek en een bal aan te pas komt, maar toch. Het zou wat zijn als we dat bij een bokswedstrijd ook zouden doen. "Ja, gaat u daar maar even in de hoek staan en dan mag de tegenstander een knal uitdelen."
En met deze belabberde tekst sluit ik de dag af. Nee, iets afraffelen voelt niet goed.

Volhouden

Ik wilde er eigenlijk mee kappen. Met die 40 dagen bloggen dan. Het gebeurde te vaak dat ik er aan het eind van de dag nog iets uit moest persen. Soms bleek dat uiteindelijk nog wel interessant en kwam er meer uit dan ik zelf had gedacht, maar soms lukte het gewoon echt niet. En dan staat er toch iets zwart op wit. Was dat het dan? Moest ik daar dan trots op zijn? Volhouden om het volhouden, los van kwaliteit of inhoud? Of leg ik de lat weer te hoog? Het zijn maar hersenspinsels. En heb ik wel wat te melden? Gaat het dan daarom?

Vanmiddag zag ik het al voor me dat ik het zou opgeven. Een avondje vrij. Maar juist nu heb ik een vrije dag, ruimte en tijd. En waarom zit ik dan toch weer te schrijven? Ach, soms zijn het kleine schopjes op je achterste die je toch weer doen besluiten om verder te gaan. En dat terwijl ik mezelf er al van had overtuigd dat schrijven om het schrijven niet werkt. En juist op dat moment begint het te stromen. Raar hoe dat werkt.

Ik ben nog niet op de helft van de 40 dagen. Maar vandaag is er toch weer een dag bij gekomen. En verder beloof ik niks ;-).

En terwijl ik dit schrijf, scoort België een tweede goal. Ik heb niks met voetbal, heb het slechts één keer eerder aangehad dit WK (het is een WK toch?), maar nu staat het aan op de achtergrond met het geluid heel zacht zodat het niet in mijn hoofd gaat zitten en ik rustig verder kan blijven stromen.
Wat me trouwens opviel op de weg naar de winkel vanmiddag was dat er overal Belgische vlaggen hingen. Het toppunt van doorgaan terwijl het er eigenlijk niet in zit. Als het niet voor Nederland kan, dan maar voor een ander land. Supporten om het supporten. Eigenlijk net zoiets als volhouden om het volhouden. Want tja, wat moet je anders?

'zin'loos

Met de ventilator die voor een briesje zorgt, en een lege pagina voor me, zit ik Jinek te kijken. Met alle ongemakken van vandaag voelt het toch ontspannen. Ik moet er maar aan toegeven dat het vandaag niet gaat lukken om er iets zinnigs uit te krijgen. Laat ik nog maar even genieten van de laatste minuten tv, want zelfs deze zinnen lopen niet. Schrijven gaat niet echt samen met iets anders.

Grijze massa

De vakantie begint net iets te laat, want mijn hoofd wil even niks. Het is er klaar mee. Die ligt al aan het strand en ik krijg 't nog met moeite mee. Er wordt misschien ook wel teveel gevraagd van het hoofd. Het doet teveel dingen die het eigenlijk helemaal niet wil doen, waardoor er geen energie meer overblijft voor de dingen die het wel zou willen doen. En het kan de dingen wel doen die gevraagd worden, best goed zelfs, maar het hoofd wil anders. Het kan zoveel meer. Cellen liggen nu te verpieteren in de kelder. Eens zo actief, nu verlamd en verwaarloosd. Af en toe springen ze op als er iets op hun pad komt waar ze zich thuis en prettig bij voelen, maar ook dat moment gaat voorbij.
Dus nog even wachten celletjes en hoofd, nog even en dán krijgen jullie weer alle ruimte.

Afscheid

Vandaag was een dag vol indrukken. Heel bijzonder en niet zomaar te beschrijven. Zo'n dag die je volhoudt op adrenaline, aandacht, liefde, saamhorigheid, lachen en huilen. Energie geven en ontvangen. En het klopte precies! Mooier had het niet kunnen zijn.

Maar helemaal bevatten doe ik het nog niet. Een collega gaat emigreren en zal volgend studiejaar geen deel meer uitmaken van ons team. Ik kan me de werkplek nog niet zonder hem voorstellen. Hoe stil en leeg zal zijn (flex)plek zijn? Zijn kenmerkende gele tas zal er niet meer staan. Er zal nog steeds plezier zijn en er zal nog steeds gelachen worden, maar niet op zijn bijzondere manier. Het 'bestellen' van koffie of thee was altijd een feest. Complete toneelspelen vloeiden daaruit voort. En zo kan ik nog een tijdje doorgaan. En dat deden we dan ook vaak.

Maar ook voor diepere gedachtes en pijnlijke ervaringen was er plek. Soms serieus en soms met een nog hardere lach om de boel te ontluchten. Da's toch wel een groot goed; samen kunnen lachen, ook om ellende.

We hebben het er wel eens over gehad; sommige mensen brengen iets speciaals met zich mee. Dat stukje is onvervangbaar. Ja, het zal echt een stukje stiller zijn vanaf nu.

Stoppen

Als vandaag al druk en lang was, hoe zal het morgen dan zijn? Dan heb ik een nog langere dag. Dan ben ik waarschijnlijk pas rond deze tijd thuis.

De laatste loodjes wegen het zwaarst. Maar zit het 'm nu in die loodjes of omdat het de laatste zijn? En is iets beter dan niets? En loop je op karakter of als een kip zonder kop? En is het hebben van een doel ook niet een soort van verplichting? En voor wie faal je het meest als je niet aan die verplichting voldoet? En is het falen of wijsheid?

Is stoppen soms niet net zo dapper als doorgaan?

Droom

Het warme weer begint te wennen. Het scheelt ook dat het niet klam is en dat ik een frisse wind voel als ik de balkondeur 's avonds en 's ochtends open zet. Dit trek ik nog wel. Daarbij was het weekend. Ik hou van weekenden. En vakanties. Sinds ik ben begonnen met werken heb ik veel en vaak vakanties. Ik weet niet beter. Toen ik nog als leerkracht in het basisonderwijs werkte, was ik in vakanties vaak bezig met werk. Ik was ook nog 'jong' en vond het vanzelfsprekend. Nu werk ik op de achtergrond en hou ik werk en privé meer gescheiden. Sommige scheidingen werken perfect. Niet aankomen verder!

Ik hou ook van vrijheden en als vrijgezel heb je daar meer dan genoeg van. Maar zoals wel vaker de laatste tijd, heb ik geen puf om die vrije tijd nuttig in te delen. Want dat 'zelf de slingers ophangen' houdt een keer op. En aangezien ik de enige ben die erover beslis en ik er niemand mee in de weg loop, doe ik nog wel eens een dutje. Soms omdat ik anders vanzelf wel omval van de slaap en soms gewoon omdat het kan en ik toch niks anders te doen heb (huishouden daargelaten). Dan ga ik liggen op de bank en voor ik het weet ben ik ruim twee uur verder. Daar is niks powernapperigs aan.

Vandaag ook weer. Het was een actieve ochtend. Actief houdt bij mij in; op koffiebezoek bij pa en boodschappen halen. Daarna heb ik wat zitten spelen met indelingen op mijn blog en toen ging ik heel even op de bank liggen. En ondanks dat ik beter weet, werd dat heel even weer twee uur. 'Ik zal het nodig hebben gehad', hoor je dan te zeggen. En toch waren die twee uur net te kort om te weten hoe mijn droom af zou lopen. Ik voelde ook dat ik wakker aan het worden was en de droom langzaam wegglipte. Heel erg jammer en niet de eerste keer dat ik, net voordat het leuk begint te worden, wakker word.

Ik droomde van een nieuw systeem op mijn werk. Ik was niet op mijn werk, maar voelde wel dat het daarmee te maken had. Raar hè, hoe je in dromen over iets of iemand kan dromen, terwijl de werkelijke gestalte of omgeving anders is.
Hoe dan ook, ik deed mee aan een soort van enquête. Het systeem zou op basis van mijn gegevens een single collega aan mij koppelen. Het zou daarbij rekening houden met veel persoonlijke eigenschappen waar je zelf in eerste instantie niet eens aan zou denken, om vervolgens op een zeer ingenieuze wijze een match te maken. Zijn er dan zoveel singles binnen mijn organisatie? Ik dacht van niet. Maar hoe kon ik dit nou echt weten?
Pas tijdens het maken van de vragen realiseerde ik me dat er ook echt daadwerkelijk een match gemaakt zou worden en ik diegene meteen zou ontmoeten. Tijdens de vragen hoorde ik bijvoorbeeld ook al een keer de stem van de persoon of ik zag hem in de verte iets doen of om de hoek van een deur kijken.

De eerste match ging niet door, maar de tweede kwam steeds dichterbij. Of dat zo hoorde weet ik niet. Misschien was het een bug, maar het leek er toch echt op dat ik zo een ontmoeting zou hebben. Ik hoorde een Frans accent. Daar heb ik niks mee, maar à la, wie weet kent dat systeem mij beter dan ik. Ook zag ik kort zijn gezicht. Hij deed me denken aan die tv kok (Alain Caron, even gegoogled). Die komt altijd wel gezellig over, dus laat ik het gewoon maar eens proberen. Wie weet heeft het systeem het echt bij het rechte eind.

Opeens loop ik op een pad. Waarschijnlijk op zoek naar de match of de volgende vraag of opdracht. Maar iets in me zei dat ik verkeerd liep. En dat bleek ook zo.
Vanuit het niets was daar: Emile Ratelband! Poef! Hij had door dat ik daar verloren liep en was speciaal gekomen om mijn teleurstelling wat te verzachten. Hij had bloemen bij zich en was al bezig een picknickkleed neer te leggen en mij eens goed te verwennen. Met eten mag ik hopen. Ik verontschuldigde me en zei dat ik al een match had en daar naar op weg was. Ik keerde me om en voelde nu dat ik de goede kant op ging. Nog even en ik zou mijn match ontmoeten.

En je raadt het al, toen werd ik wakker.

Bril

Vandaag heb ik eigenlijk niks te melden, dus ik hou het kort. Het zit er gewoon niet in vandaag, dus tja ... wat zal ik zeggen?
Ik kan wel melden dat een bril voor veraf voor mij vanaf heden toch wel onmisbaar is geworden in de bioscoop. En ik maar denken dat die HD kwaliteit zwaar overdreven was, want ik vond de films die ik de laatste tijd heb gezien zo onscherp als maar wat. Nu zit je in Pathé Arnhem best behoorlijk met je neus tegen het mega scherm aangedrukt, maar toch ... een bril helpt. En vandaag had ik er twee op.
Haarfijn kon ik in 3D zien hoe ledematen van mensen werden afgerukt door verschillende dinosauriërs. Het zag er prachtig uit. De ondertitels waren ook haarscherp, al was het verhaal een stuk minder interessant. Want tja, als je na 25 jaar nog steeds dezelfde fout maakt om naar hetzelfde eiland te gaan waar menigeen een verschrikkelijke dood gestorven is, dan heb je toch een steekje los. Maar ik zie die steekjes tegenwoordig haarscherp!

Op een onbewoond eiland

Mijn hoogtepunt vandaag was het kijken naar het programma 'Amazing Hotels - The Brando, French Polynesia'. Naast interessante weetjes over Marlon Brando (inderdaad, die acteur) en zijn plannen voor het eiland (Tetiaroa), zag je prachtige beelden van het eiland en het resort. Sterren als Leonardo DiCaprio huren daar voor 11.000 euro per nacht een prachtig huisje. Van de beelden en het idee om daar ook eens een weekje te mogen overnachten, werd ik helemaal rustig. Ik zou daarna wel helemaal blut zijn, maar ik droomde verder. Over hoe fijn het zou zijn om daar in alle rust wakker te worden, de dag door te brengen en de zon onder te zien gaan. Ga ik vandaag verkoeling zoeken in mijn zwembad of op het strand liggen met mijn voeten in het witte zand óf neem ik een duik in de helder blauwe zee? En dat alles geheel privé. Geen schreeuwende buren, verkeer, bladblazers, hogedrukspuiten, gillende kinderen, auto's met subwoofers .... nee, gewoon in alle rust een boekje kunnen lezen of een stukje kunnen schrijven. En krijg je het warm, dan neem je een duik of een drankje. Even rust. Rust is prijzig. En ver te zoeken.