Volhouden

Ik wilde er eigenlijk mee kappen. Met die 40 dagen bloggen dan. Het gebeurde te vaak dat ik er aan het eind van de dag nog iets uit moest persen. Soms bleek dat uiteindelijk nog wel interessant en kwam er meer uit dan ik zelf had gedacht, maar soms lukte het gewoon echt niet. En dan staat er toch iets zwart op wit. Was dat het dan? Moest ik daar dan trots op zijn? Volhouden om het volhouden, los van kwaliteit of inhoud? Of leg ik de lat weer te hoog? Het zijn maar hersenspinsels. En heb ik wel wat te melden? Gaat het dan daarom?

Vanmiddag zag ik het al voor me dat ik het zou opgeven. Een avondje vrij. Maar juist nu heb ik een vrije dag, ruimte en tijd. En waarom zit ik dan toch weer te schrijven? Ach, soms zijn het kleine schopjes op je achterste die je toch weer doen besluiten om verder te gaan. En dat terwijl ik mezelf er al van had overtuigd dat schrijven om het schrijven niet werkt. En juist op dat moment begint het te stromen. Raar hoe dat werkt.

Ik ben nog niet op de helft van de 40 dagen. Maar vandaag is er toch weer een dag bij gekomen. En verder beloof ik niks ;-).

En terwijl ik dit schrijf, scoort België een tweede goal. Ik heb niks met voetbal, heb het slechts één keer eerder aangehad dit WK (het is een WK toch?), maar nu staat het aan op de achtergrond met het geluid heel zacht zodat het niet in mijn hoofd gaat zitten en ik rustig verder kan blijven stromen.
Wat me trouwens opviel op de weg naar de winkel vanmiddag was dat er overal Belgische vlaggen hingen. Het toppunt van doorgaan terwijl het er eigenlijk niet in zit. Als het niet voor Nederland kan, dan maar voor een ander land. Supporten om het supporten. Eigenlijk net zoiets als volhouden om het volhouden. Want tja, wat moet je anders?