Ik moet denken aan een ballet dat ik jaren geleden gezien heb. Als echte balletkenner (uhum) heb ik net het internet afgezocht naar meer informatie. Het woord 'stroboscoop' hielp daarbij enorm.
Het was een avond rond het jaar 2000. Het kan 1999 geweest zijn, maar ook net zo goed 2002. Ik weet het niet meer en kan het zo ook niet meer terug vinden. Mijn toenmalige vriend en ik planden elk jaar meerdere voorstellingen in de schouwburg in. Van plat cabaret tot opera en in één geval ook ballet. Het was een gala voorstelling, een potpourri van voorstellingen die dat seizoen gedanst zouden worden. Het woord 'gala' had een belletje moeten laten rinkelen, maar deed dat niet.
Het was enkele uren voor de voorstellingen. We hadden eigenlijk geen zin om te gaan en hebben nog geprobeerd of een vriend de kaartjes over wilde nemen. Omdat we het zonde vonden van het geld, zijn we toch maar naar de voorstelling gegaan ... in ons dagelijkse kloffie.
Al snel bleek dat we uit de toon vielen. Vrouwen met galajurken en mannen strak in het pak. Een beetje ongemakkelijk voelde het wel. Maar als we straks zouden zitten, zou dat niet meer zo opvallen.
En daar zaten we dan. Waarschijnlijk grapten we over het naar beneden halen van de gemiddelde leeftijd. Dat deden we wel vaker, vooral bij toneelstukken. Zo zaten we ooit eens bij een toneelstuk met Willem Nijholt. Voor ons zat Mies Bouwman met haar man. In de pauze stonden we te wachten om weer plaats te nemen in de zaal. Mies stond naast ons en vroeg ons of we het allemaal wel konden verstaan. Haar man had namelijk moeite om de onversterkte dialogen te volgen. Ik dacht nog: Mies zal wel denken, die jongeren weten vast niet wie ik ben. Ze moest eens weten. Het was mijn hoogtepunt van die avond en ik baal nog steeds dat ik dat toen niet kenbaar heb gemaakt.
Enfin, we zaten te wachten op het doven van de lichten. Opeens werd er geapplaudisseerd. Mensen stonden op en keken achterom naar het balkon. Daar kwam prinses Margriet binnen gelopen. Alsof een 'gala' alleen niet genoeg was.
De voorstelling begon en wat ik allemaal gezien heb, kan ik me niet meer herinneren. Behalve het ballet met de stroboscoop. Dat was heel bijzonder. Alle lichten gingen uit, zelfs die van de nooduitgangen. En in de aarde donkere zaal danste een man waarvan je af en toe een glimp kon opvangen. Dat ie niet van het podium kukelde was een bijzonderheid op zich.
Ergens die avond was nog een bijzonder moment wat me is bijgebleven. Ik keek recht in de ogen van Erwin Olaf. Wat ik toen nog niet wist, is dat Erwin gefotografeerd had voor Introdans en ook samenwerkte met Hans van Manen. Niet gek dus dat hij daar ook was. Hoe dan ook, die blik leek recht door me heen te kijken. Alsof ik echt werd gezien. En wat zag hij dan? Of speelde zich dit alleen maar in mijn hoofd af? Was het voor hem alleen maar het kijken in de ruimte en een toevallig kruisen van blikvelden?
Ook hier dacht ik: Hij moest eens weten hoe bijzonder ik zijn foto's vind.
Terug naar afgelopen woensdag. Ik was midden in de nacht wakker. Soms kijk ik dan nog wat nieuws op mijn telefoon voordat ik weer verder hoop te slapen. Ik zag een bericht over een overzichtstentoonstelling van Erwin Olaf en keek vervolgens naar wat fotoboeken. Er was een nieuw fotoboek (februari 2019, 1e druk). Een overzicht van zijn werk. En voor een fotoboek nog betaalbaar ook. Haalde ik dit soort boeken vroeger met flinke korting bij De Slegte, nu zat ik voor ik het wist op Bol.com en klikte ik op 'bestellen'. Een kadootje voor mezelf .... om drie uur 's nachts.
Gisteravond kwam het boek binnen en vanmorgen ben ik er eens goed voor gaan zitten. Wat kan ik anders zeggen dan dat ik het prachtig vind (om te voorkomen dat ik in een gedetailleerde analyse schiet wat de lading toch niet dekt). Zo mooi! En opeens zat ik in de bubbel. Een creatieve bubbel. Hij komt wel vaker voorbij. Meestal op onmogelijke tijden. Ik kan er dan niet aan toegeven, al zou ik dan het liefst de tijd, mijn werk en alle andere 'verplichtingen' vergeten. Wat een luxe moet dat zijn. Dat je gebruik kunt maken van het moment van inspiratie. Dat je er tijd en ruimte voor hebt. Vanochtend heb ik daar sinds lange tijd toch maar weer eens aan toegegeven.
ballet: David Parsons - Caught
