Bril

Vandaag heb ik eigenlijk niks te melden, dus ik hou het kort. Het zit er gewoon niet in vandaag, dus tja ... wat zal ik zeggen?
Ik kan wel melden dat een bril voor veraf voor mij vanaf heden toch wel onmisbaar is geworden in de bioscoop. En ik maar denken dat die HD kwaliteit zwaar overdreven was, want ik vond de films die ik de laatste tijd heb gezien zo onscherp als maar wat. Nu zit je in Pathé Arnhem best behoorlijk met je neus tegen het mega scherm aangedrukt, maar toch ... een bril helpt. En vandaag had ik er twee op.
Haarfijn kon ik in 3D zien hoe ledematen van mensen werden afgerukt door verschillende dinosauriërs. Het zag er prachtig uit. De ondertitels waren ook haarscherp, al was het verhaal een stuk minder interessant. Want tja, als je na 25 jaar nog steeds dezelfde fout maakt om naar hetzelfde eiland te gaan waar menigeen een verschrikkelijke dood gestorven is, dan heb je toch een steekje los. Maar ik zie die steekjes tegenwoordig haarscherp!

Op een onbewoond eiland

Mijn hoogtepunt vandaag was het kijken naar het programma 'Amazing Hotels - The Brando, French Polynesia'. Naast interessante weetjes over Marlon Brando (inderdaad, die acteur) en zijn plannen voor het eiland (Tetiaroa), zag je prachtige beelden van het eiland en het resort. Sterren als Leonardo DiCaprio huren daar voor 11.000 euro per nacht een prachtig huisje. Van de beelden en het idee om daar ook eens een weekje te mogen overnachten, werd ik helemaal rustig. Ik zou daarna wel helemaal blut zijn, maar ik droomde verder. Over hoe fijn het zou zijn om daar in alle rust wakker te worden, de dag door te brengen en de zon onder te zien gaan. Ga ik vandaag verkoeling zoeken in mijn zwembad of op het strand liggen met mijn voeten in het witte zand óf neem ik een duik in de helder blauwe zee? En dat alles geheel privé. Geen schreeuwende buren, verkeer, bladblazers, hogedrukspuiten, gillende kinderen, auto's met subwoofers .... nee, gewoon in alle rust een boekje kunnen lezen of een stukje kunnen schrijven. En krijg je het warm, dan neem je een duik of een drankje. Even rust. Rust is prijzig. En ver te zoeken.

Zeg maar dag tegen je muiltje

Vanavond ben ik echt doodmoe. De ogen vielen niet vanzelf dicht vannacht, ik heb lang wakker gelegen en werd een uur voor de wekker wakker. Vervolgens was 't een onverwacht drukke en lange dag.

Bij thuiskomst zag ik bij het openen van de voordeur een donkere vlek door het raam. Daar is iets raars aan de hand. Ligt mijn konijn daar of heeft ze een sjaal van de kapstok getrokken? En ja, mijn konijn Lizzy zou dat voor elkaar kunnen krijgen.
Benieuwd naar wat ik aan zou treffen, opende ik de deur. De donkere vlek bewoog niet, dus mijn konijn was het niet.

Wat ik aantrof had ik niet kunnen bedenken. Blijkbaar was Lizzy op onderzoek uitgegaan en heeft ze het voor elkaar gekregen om een plastic schoenendoos uit het schoenenrek te trekken. Anderhalf jaar heeft ze er niet naar omgekeken, maar iets heeft nu haar aandacht getrokken. Verveling en nieuwsgierigheid ... een destructieve combinatie.

De betovering is afgelopen nacht dan wel niet verbroken, maar mijn 'muiltje' vandaag wel. En er kwam geen prins aan te pas.

Snel

Soms kun je ergens ongelooflijk tegenaan lopen hikken en soms kun je in een korte tijd meer dan je denkt. En vandaag had ik ze allebei. Een rustige dag, inclusief een extra rustig uitje (die mail die ik moet versturen komt later wel, die is toch al een week te laat) een gezellig koffiemoment in de avond en dan net voor de nacht, in het zicht van de heldere volle maan, ineens de dingen die vandaag echt moesten gebeuren.

Die mail moest nu echt de deur uit. Geen excuses meer, het moet vanavond gebeuren. En het konijnentoilet moet nu toch ook echt verschoond worden. Even hup, de schouders er onder. Je kunt het. En dan nog even bloggen. Want die belofte van die 40 dagen ga ik vol houden. En zo zie je maar weer dat in een korte tijd én met een flinke druk, dat best kan. Al voel ik me een beetje als Assepoester. Ik moet dit allemaal voor 12 uur vannacht af hebben, anders wordt de betovering verbroken. Ik ben wel benieuwd welke betovering dat dan is, maar dat doet er nu niet toe.

De klok staat op 23:44 uur. Ik ga het sowieso halen. Ik verlies geen muiltje, maar steek nog een sigaret op en type rustig verder. Ik laat de wind nog even door mijn huis en mijn haren waaien en sluit zo letterlijk en figuurlijk alles af. Straks nog even een Sudoku en hopelijk vallen mijn ogen dan vanzelf dicht. Morgen is er weer een dag, maar wel één met twee klusjes minder om te doen.

Satésaus

Een tijdje terug had ik weer eens pindakaas gekocht. Niet de lekkere, want die komt ook wel op zonder brood, maar een 'gezonde' variant. Een pure, met alleen maar pinda's. Alleen maar pinda's en een laag olie erop, die eerst goed door de dikke onderliggende smurrie geroerd moest worden. En na het nemen van een hap was het duidelijk; deze pindakaas gaat niet op komen zonder brood, maar waarschijnlijk ook niet met. Een wel héél gezonde variant.
Toen ik eindelijk mijn tong van mijn gehemelte los kreeg, zette ik de pot in de kast, om vervolgens maanden niet aan te raken.

Vanmiddag reed ik naar huis van mijn werk. Ik was moe, had honger en het was warm. Koken is eigenlijk van de gekke met dat warme weer. Al denk ik dat ook regelmatig op andere dagen. Het is dat ik de verkeerde route koos en langer in de file stond, anders was ik een frietje gaan halen. Frietje oorlog, met satésaus. Of Chinees? Langs de winkel rijden was ook geen optie, want de ingang is sinds de verbouwing alleen maar te bereiken via een looppad met te veel zinloze meters. Dus even snel erin en eruit is er niet meer bij. Dan maar gewoon naar huis en voor die bloemkool met kipburger gaan die liggen te wachten in de koelkast.

Hoe dichter ik bij de voordeur kwam, hoe meer zin ik kreeg in satésaus. Satésaus met vlees. Soort indoor BBQ, maar dan met koekenpan op het gas. Het weer was er wel naar.
En daar in de kast stond nog steeds die pindakaas. Oftewel, de basis voor een lekkere satésaus. In een ver verleden had ik het wel eens gedaan, maar geen idee wat er ook alweer precies in ging. Van de andere kant, als het niet lukt is er ook geen kind overboord. De pot kwam anders toch nooit leeg.
Met een beetje melk, pindakaas, ketjap manis, kerrie poeder, suiker en een snufje zout heb ik een heerlijke satésaus gemaakt. Dat zou ik best eens vaker kunnen doen.
Soms lukt iets ook prima met de dingen die je wel tot je beschikking hebt.

Stil

Het is donker in de kamer. Ik heb maar een paar lampjes aangedaan. Het licht van het beeldscherm steekt af tegen de donkere muur daarachter. Buiten is de schemering aan het overgaan in de nacht en de bijna volle maan schijnt vel boven de boomtoppen. Het is stil. Prettig stil. Af en toe komt er een auto voorbij, maar verder hoor ik alleen het tikken van de klok en het toetsenbord en een lage brom in mijn oren. Ik ben de dag aan het afsluiten.

Even hoeft er niets en ik kan weer rustig en diep ademhalen. Dit is mijn tijd. De dag was voor de ander (het werk) en vanavond was mijn beurt. Gezelligheid, muziek, genieten, fijne mensen. En het voelt alsof de waas in mijn hoofd er nooit is geweest. Ging ik het overdag nog te lijf met pijnstillers en mindfulness oefeningen, vanavond is zo helder als wat. Vanavond ben ik die maan die morgen overdag niet meer te zien is.

Facebook

Ik moet er niet aan denken dat sommige mensen dagelijks en onverwachts voor mijn deur zouden staan voor een bezoekje. En toch heb ik het toegelaten. Op Facebook dan. Krijg je bij het 8 uur journaal nog een waarschuwing - "De volgende beelden kunnen als schokkend worden ervaren." - op Facebook moet je op alles voorbereid zijn. Van foto's die je echt niet wilt zien, tot kwetsende grappen, domme opmerkingen, een ton aan winacties en reclames, omdat iemand ooit op het knopje 'vind ik leuk' gedrukt heeft.
Daarbij was ik mensen aan het feliciteren die ik in 20 jaar nooit meer in het echt gezien of gesproken heb en heb ik 'vrienden' waar ik nog geen uur mee in een lift opgesloten zou willen zitten. (Voor als ik überhaupt al in een lift opgesloten zou willen zitten.)

Nu zit ik sowieso in een figuurlijke voorjaarsschoonmaak, dus vond ik het tijd om naast het scheiden van werk en privé ook de bezem door mijn Facebook te halen. Ik ben 'vrienden' gaan 'ontvrienden'. Niet omdat het geen leuke mensen zijn of omdat ik in het echt niet met ze kan lachen (uitzonderingen daargelaten ;-), maar simpelweg om alle binnenkomende prikkels te beperken. En ondanks dat het een simpele druk op een knop is, voelde het raar. Alsof ik een band brak. Maar waar hebben we het over?! Het is Facebook! Niet de werkelijkheid!

En ja, ik had Facebook ook helemaal kunnen verwijderen. Dat is al vaker door mijn hoofd gegaan. Maar sommige mensen of pagina's vind ik wel leuk om te volgen. Dan zou ik het kind met het badwater weggooien, alleen maar omdat ik bang zou zijn om mensen te kwetsen. Want 'ontvrienden' klinkt zo rigoureus en definitief. Ik was toch die aardige mevrouw die geen 'nee' kon zeggen?

Ja

De laatste tijd word me steeds duidelijker hoe vaak ik het woordje 'ja' gebruik zonder erover na te denken. Het is betekenisloos geworden. Ik sta er niet bij stil en flap het eruit als een boer na een blikje cola. In plaats van wiskunde had ik dat graag geleerd op school. 'Nee' is ook oké.'

En ik zit er middenin. Er is geen weg terug meer. Ik ben inmiddels 45 en nog steeds aan het oefenen. Ik krijg last van de 'ja''s. Ik draag ze mee. En ze lijken met steeds meer te komen. Het is hen of ik!

Afgelopen donderdag werd me weer duidelijk gemaakt dat het niet uitmaakt over hoeveel kwaliteiten en talenten je beschikt, als je geen 'nee' kunt zeggen dan ben je de pineut. En van de andere kant maakt men er ook gretig gebruik van als het zo uitkomt. Dan hoor je niemand klagen. Nee, zo makkelijk en simpel is die 'nee' nog niet. Maar hij gaat er komen. Klop over een tijdje nog maar eens bij me aan ;-)

Wat houdt je tegen?

Het begint al meteen met de titel van dit bericht. Is het nou met een 'd' of een 'dt'? Toch maar even googlen (nog zo'n woord). En daarom begin ik er vaak niet aan. Aan niets, want het moet té goed, té perfect.

En dan nog die anderen. Hoezo jezelf kwetsbaar opstellen als je ook in de luwte kunt blijven. Ik vind van alles, maar houd vaak m'n mond. En zo gaat een dag voorbij, een week, een maand, een jaar. En dat terwijl er van alles bloeit en groeit. Van binnen, lekker veilig, onaangetast en onaantastbaar.

En waar ik bang voor was is gebeurd. De rest van mijn tekst foetsie bij het publiceren. Twee zorgvuldig geschreven alinea's met hersenspinsels voor altijd verdwenen. Eeuwig zonde. Dat begint al goed.

Hoe dan ook, ik ga de uitdaging aan. 40 dagen elke dag een stukje tekst. Dank voor de inspiratie Marjon :-).

Hoe abrupt kun je eindigen? Nou, zo! En daar zult u het mee moeten doen.