Het weer weer

Het weer. Ik raak er niet over uitgepraat. Ik vond het weer vreselijk vandaag en kon me er niet aan overgeven. Morgen weer een kans. Ik heb zelfs even zitten denken om de dag en de nacht om te draaien. Als iedereen dat nou zou doen, zou het een stuk minder saai zijn 's nachts. Maar dat gaat vast niet gebeuren. Daarbij zijn de winkels steeds langer open, maar nu ook weer niet zó lang. En in een werkritme komen na een vakantie is al moeilijk genoeg, dus toch maar niet doen dan.

In deze korte, donkere en koele avonduren kan ik even bijkomen en voel ik me na het douchen weer fris en fruitig. Ineens moest ik denken aan een vakantie (lees: familiebezoek) in Italië.
Ik ben twee keer in Italië geweest. Eén keer toen ik iets van 6 jaar was en één keer toen ik volgens mij 16 jaar was. Die vakantie had ik liever overgeslagen, maar ik was te jong om alleen thuis te blijven. Misschien speelden er nog wel andere redenen mee, maar daar zullen we nooit achter komen. En daar gingen we dan, met de Opel naar Italië en een vervelende puber op de achterbank.

Die laatste keer was er een middag waarop mijn moeder en ik ons dood verveelden. We besloten een rondje om de flat van mijn oma te wandelen (oma was al overleden, maar mijn oom woonde er nog). Als echte Nederlanders deden we dat natuurlijk op het heetst van de dag. Want dat zit zo in ons ingebakken, overdag doe je dingen, dan ben je actief. Maar de bewoners van het dorpje dachten daar anders over. Het was stil op straat. Sterker nog, er was helemaal niemand buiten. Maar wij wel. Wij gingen wandelen! Het enige wat we tegenkwamen was een ezel.

Iets anders wat daar heel normaal was, was dat het water overdag werd afgesloten. Van tevoren liet de familie de badkuip vol met water lopen en hier en daar wat jerrycans. Ik hoorde er niemand over klagen. Zo was het gewoon.
En in de middag hoefde je ook echt niet naar een winkel te gaan. Alles zat dicht. Zelfs mijn vader, die beter had kunnen weten, stond een keer voor een gesloten postkantoor. Want ja, er moesten natuurlijk wel ansichtkaarten verstuurd worden.

Ik kan me de salamanders herinneren die tegen de zijkant van de flat omhoog kropen. En de buren (vast familie) die verderop woonden en slakken gingen eten met een veiligheidsspeld. Ik stond erbij en ik keek er naar en maakte met gebaren duidelijk dat ze mijn portie aan Fikkie mochten geven.
En 's avonds verbrand door de zon, omdat ik de hele dag in de zee had gezwommen als zesjarige, een tekening maken van de begraafplaats. Al die grote religieuze beelden hadden indruk op me gemaakt. Het geloof was overal aanwezig, alsof Jezus daar zelf had gewoond.

Het picknicken in het park aan het eind van de middag. Stenen picknicktafels en water uit een bron dat naar beneden sijpelde door een rotswand. Want dat is wat je daar zo'n beetje de hele dag doet: slapen en eten. En dan niet zo'n lullig picknickmandje met een stokbroodje. Nee, er gingen complete pannensets met pasta mee en vooral vlees. Veel vlees! Waarschijnlijk in de ochtend zelf nog geslacht ook.

Mijn konijn zit me inmiddels aan te starten alsof ze wilt zeggen: Leuk die gedachtes van jou, maar moet jij nu niet eens naar bed? Morgenochtend is het weer vroeg licht en sta ik weer voor je deur. Het kan dan nu wel lekker koel zijn, maar morgen doen we weer gewoon normaal zoals we altijd doen.

En terwijl de muggen een vreugdedansje om me heen doen, sluit ik mijn laptop af. Het is 01:30 uur, maar mijn dag voelt alsof ie net pas begonnen is.

Oleg's Logboek 1

Oleg's Logboek, woensdag 25 juli 2018, 5:30 uur AM
Ik ben net wakker. Dag 10 op planeet Aarde. Ik had nog zo aangegeven bij de afdeling Human Resource Suits dat ik voor deze missie graag een maatpak met weinig onderhoud wilde. En jawel hoor, zit ik weer vast in een vrouwenmens midden veertig met overgewicht en overbeharing. Misschien een grap van Igor, maar dit keer kan hij een klacht van mij verwachten. Ben er klaar mee!
Voor vandaag heb ik verschillende onderzoekslocaties doorgekregen; een bezoek aan de vaderfiguur van de 'host', een winkel met magische krachten (je schijnt er niet uit te kunnen komen zonder er iets gekocht te hebben) en een winkel met spullen voor dieren.
Wat die dieren betreft, die hebben ze hier in overvloed. Het nut ervan snap ik nog niet helemaal, maar deze menssoort snap ik de afgelopen dagen wel vaker niet. Ze zouden het zichzelf zoveel gemakkelijker kunnen maken met de kennis en kunde die ze hebben. Maar ik dwaal af. Douchen!

Oleg's Logboek, woensdag 25 juli 2018, 8:00 uur AM
Van wat ik heb gelezen gaat het de komende dagen warm worden. Uitzonderlijk voor dit gebied. Nu schijnt dit soort wel vaker last te hebben van temperatuurs- en weersschommelingen. Je zou zeggen dat ze hier inmiddels wel mee weten om te gaan, maar ook daaruit blijkt dat het om een achtergesteld menssoort gaat. Het Openbaar Vervoer, zoals het hier heet, heeft moeite met wind, warmte, kou en nat weer. Is er nog een ander soort weer?
Ik heb alle openingen in het appartement open gezet en sta nu in de deuropening af te koelen van het douchen. Ik voel me net zo nat als toen ik er nog onder stond. Een vreemd soort plakkerig laagje ontstaat vanzelf op mijn huid. De wind voelt daardoor wel extra koel.
Kon ik op mijn vorige missie als mannenmens nog zo de deur uitlopen, nu moet ik rare smeersels en poeders op mijn gezicht aanbrengen. Daar schijn je aantrekkelijker door te worden. Ben bang dat dit in dit geval ook klopt, dus smeer en poeder ik wat af.

Oleg's Logboek, woensdag 25 juli 2018, 9:00 uur AM
Ik heb besloten om nu maar meteen een bezoek te gaan brengen aan de vaderfiguur. Alleen het ritje in de door benzine (ja, dat hebben ze hier nog, keek er ook van op) aangedreven auto is al een verademing. Er wordt een heerlijke koele wind door de auto heen geblazen. Ik zou wel kunnen blijven rijden! Ik neem mezelf voor dat als ik hem niet zie tijdens het voorbij rijden, ik gewoon door rijd. Maar tijdens het voorbij rijden zie ik hem al aangekleed in de kamer zitten. Dus parkeer ik mijn auto en loop naar binnen. Meerdere keren roep ik hallo, zelfs terwijl ik naast hem sta, maar hij hoort mij niet. Ik zou zo weer kunnen weglopen, zonder dat hij enig idee heeft gehad dat ik in de kamer was. Nog maar één keer een hallo in de specifieke richting van de oorschelp en jawel, we hebben contact.
We gaan buiten zitten. Hij heeft net de tuin gesproeid en dat zorgt nu nog voor verkoeling. Vervolgens begint hij te praten en zijn we zo een uur verder. Hele geschiedenislessen, verhalen over Italië (een ander land op deze planeet, waar het geweldig schijnt te zijn, misschien voor een volgende missie Igor?), verhalen over hoe het gras daar groeit en hoe anders dat gras is dan hier, over buxusmotten (alweer nutteloos) en nog veel meer. Wat me opvalt is dat als hij zegt dat iets 20 jaar geleden is gebeurd, je dat makkelijk keer 3 kunt doen. Hij schijnt te vergeten dat hij 80 is en dat gisteren voor hém al snel lang geleden is voor de luisteraar. Verder is hij zich niet zo bewust van de luisteraar, die op een moment zit te wachten om zijn verhaal te kunnen onderbreken en afscheid te nemen. En zelfs tijdens het afscheid nemen, schiet hij nog even de schuur in. Voor wat weet ik eerlijk gezegd niet meer.

Oleg's Logboek, woensdag 25 juli 2018, 11:00 uur AM
Aangekomen bij de magische winkel ('Action' genaamd, en dat snap ik wel) zie ik een hoop spullen voor weinig geld. Zo zie ik er een waterspuit voor 60 cent. Ik weet dat de 'host' er nog één in de kast heeft liggen, maar waarom zoeken als ik er voor dat geld ook één kan kopen. Verder was mijn missie om twee grote handdoeken te kopen voor het huiskonijn. Wat een huiskonijn met een handdoek moet is mij een raadsel, maar opdracht is opdracht.
En nu ik hier toch ben, ik ben al een tijdje op zoek naar een draadloze muis voor het besturen van mijn boardcomputer. En laten ze die ook hebben! Goedkoop en werkend! Alleen niet vergeten om de muis uit te zetten als de computer ook uit gaat. Zo slim is het ding nou ook weer niet. Op dat soort momenten mis ik thuis toch een beetje.
Mijn laatste opdracht voor vandaag brengt me naar een winkel die Jumper heet. In mijn beleving (en vanuit mijn technische achtergrond) is een jumper een primitieve schakelaar die gebruikt wordt om hardware in te stellen. Ze werden bijvoorbeeld gebruikt bij de allereerste computers en zijn ook nu nog aanwezig op moderne hardware. Maar hier had het dus niets mee te maken. We hebben het hier over een dierenwinkel. Ze hebben er niet alleen spullen voor dieren, maar ook dieren zelf. Die zijn op de bovenste verdieping te vinden, waar het lekker warm is en waar niemand ze ziet. Weer zo'n logica waarmee deze soort zichzelf tegenspreekt 'de slimste mens' te zijn.

Ik ben hier voor tarwe aren. Het huiskonijn schijnt dit lekker te vinden. En aangezien ik daar de komende tijd de zorg over heb, koop ik wat het beestje blij maakt. Niets zo leuk als blij maken van een ander wezen. Ik weet nog dat mijn moeder zei: "Oleg, al voel je je nog zo klote, als de ander maar blij is." En daar had ze een punt. Dat ze daarmee een ander punt compleet over het hoofd zag, doet er nu even niet toe.

Master of the Thermostat

Ik denk dat ik als twijfelaar toch wel met enige zekerheid kan zeggen dat ik een hekel aan warm weer heb. Zeker als het binnen niet meer aangenaam is. Waarschijnlijk spelen een hoop factoren hierbij een rol (zoals o.a. het niet hebben van een villa met een zwembad), maar ik kan niet wachten op lagere temperaturen en verduisterende bewolking. Een regenbui erbij zou de kers op de taart zijn. Maar als ik naar de weersverwachting van de komende 14 dagen kijk, kan ik daar nog lang op wachten. Daar gaat mijn zomervakantie.

Vandaag tikte mijn thermostaat 28 graden aan. Binnen dan hè. En dan te weten dat ik al chagrijnig word van de standaard 23 graden op mijn werk. En daar zit je dan; alles potdicht en zwetend op de bank achter een ventilator. Het is te warm om ook maar iets te doen. En het vooruitzicht dat dit de komende tijd niet gaat veranderen en zelfs nog een graadje erger wordt, stemt me niet vrolijk. Er is geen ontkomen aan. Dit wordt overleven. Daar is niets ontspannends aan.
Daarbij maakte ik vandaag de fout om in de nog wat koelere ochtend niets te doen. Niets doen is mijn tweede natuur, maar zelfs dat staat me nu tegen. Gisterochtend heb ik me naar het winkelcentrum in de buurt gesleept. Ik had wat boodschappen nodig en heb ontdekt dat de speelgoedwinkel een geweldige airco heeft. Niet dat ik daar lang wilde blijven, maar een verademing was het wel.
Buiten de speelgoedwinkel, in het met glas overdekte winkelcentrum, liepen de temperaturen echter flink op. Daar was het zweten. Ik heb me toch enkele uren bezig weten te houden, al was het doorzetten. De dag leek in ieder geval minder lang en saai en nog enigszins productief. Voor morgen moet ik maar een andere uitvlucht zien te bedenken.

Inmiddels hebben de muggen hun weg naar binnen ook weer weten te vinden. Die krijg je er gratis bij in de zomer. Ik moet wel zeggen dat mijn elektronische vliegenmepper deze maand al menig insect naar een andere wereld heeft geholpen. Verrassend ook hoe fruitvliegjes reageren op de onder spanning staande spiralen. Eén harde 'pets' met vonken en het vliegje is nergens meer terug te vinden. Een soort Dracula die in het zonlicht komt. Poef! Heel sneu, maar zeer effectief. Ook voor de muggen. Als je ze kunt vinden tenminste.

Het is nu half twaalf 's avonds, maar afkoelen doet het niet. Ik weet dat er mensen zijn die genieten van dit weer en er naar uitkijken, maar ik kijk met angst en beven naar de voorspellingen op de weerapp en zoek naar een manier om de dagen door te komen.
Van de andere kant zijn er altijd nog meer dagen in het jaar dat het weer beter bij me past. Waar anderen depressief worden van druilerige dagen, leef ik op. Daar kan ik echt intens van genieten. Dan is mijn huisje een veilig en fijn toevluchtsoord in plaats van een gevangenis. Daar controleer ik de temperatuur. Daar ben ik Master of the Thermostat!

Een paar dagen later werd het nog warmer binnen.

Dierentuin

Waar ga je naar toe als je een musical wilt zien? Of als je zin hebt in lekker eten op een Pasar Malam? Als je wilt apenkooien of door de modder wilt rollen met je kinderen? Juist, dan ga je naar de dierentuin.

Je kunt zeggen wat je wilt van dieren in een dierentuin, maar het blijft interessant om ze te bezoeken. Daarom ga ik naar een dierentuin. Voor de dieren. Maar de laatste jaren denkt dierentuin Burgers' Zoo daar anders over.
Het begon jaren geleden met de Pasar Malam. Nieuwsgierig als ik ben, ging ik daar toch een kijkje nemen. Toch wel interessant om daar in het warme tropische regenwoud rond te lopen en me in Indonesië te wanen. Ik heb trouwens niet de behoefte om naar Indonesië af te reizen, maar als het om de hoek is wil ik daar best een kijkje gaan nemen.
Ik verbaasde me over de kraampjes met prullaria. Daar was niks Indonesisch aan, maar dan ook echt niks. Daarbij liep je hutje mutje en bezweet in het donker over ongelijke klinkers. Avontuurlijk was het wel.
Er stonden meerdere frituurkramen met verschillende hapjes. Nu moet je je voorstellen dat je in je woonkamer gaat frituren en barbecueën. Een raampje openzetten helpt misschien iets, maar verder wordt het één grote stinkzooi. Een overdekte Bush heeft zo'n beetje hetzelfde effect.
Ik kon me eigenlijk niet voorstellen dat een dierentuin die zegt het beste met de dieren voor te hebben, dit had georganiseerd. Ik weet het, een dierentuin is op zich al verre van de echte natuur, maar ging dit niet wat te ver? En natuurlijk wordt er in de jungle van Indonesië ook gebarbecued en gefrituurd, maar niet in een grote tent met alle inheemse dieren erbij. Ik kreeg er toch een raar gevoel bij.

Maar tot mijn verbazing kan het nog erger. Marketing gaat blijkbaar boven alles. Een paar weken geleden organiseerde de dierentuin de Mud Masters Obstacle Run. Je kent het wel, zo'n hype waar de 'kijk mij eens gek doen' ouders met hun kroost door de modder rollen. Waarom moet dat in een dierentuin? En als het dan toch zo nodig in een dierentuin moet, waarom gooien we er dan niet wat hongerige leeuwen bij?

Misschien ligt het aan mij, maar ik snap het gewoon niet. Is een dierentuin met alleen dieren te saai? Moeten we dan echt 24/7 vermaakt worden? Vraagt het kijken naar een aap die een nootje pelt teveel van ons concentratievermogen? Hebben we geen geduld meer om te zoeken naar die vogel die dat vreemde geluid maakt en ergens verscholen zit in de struiken?
Wat eerst bijzonder was, is nu gewoon en te verwaarlozen. What's next?

Afraffelblog

Vandaag begon met een vakantiegevoel. Ik werd later wakker dan normaal en wist even niet welke dag het was. Daar zou je van in de stress kunnen schieten, maar voor mij was het een goed teken.
De rest van de ochtend was ook relaxt. Ontbijtje, koffie en genoeg ideeën om over te schrijven. Ik had alle ruimte en tijd en ging daar eens heerlijk gebruik van maken. Na wat speurwerk op internet voor een verhaal (dat er vandaag niet van gekomen is, waardoor ik nu weer onzin brabbel), vielen helaas de luiken dicht en was ik weer 2,5 uur verder. Ik had wel een aparte droom over een heel bijzonder strand in de Verenigde Staten waar ik samen met wat familie was. Echt heel apart, ongelooflijk mooi en bizar tegelijk en het voelde fijn. Je had er bij moeten zijn denk ik, want verder zit er geen noemenswaardig verhaal in.
Uiteindelijk ben ik een serie gaan kijken die vanavond overging in voetbal. Rusland tegen Kroatië (of andersom ;-). Ik had het aan op de achtergrond en volgde het niet echt. Maar het werd een verlenging en de spanning steeg. Ja, zelfs ik vond het spannend worden nu. En jawel hoor, toen werden het ook nog strafschoppen! Strafschoppen ... wie dat toch bedacht heeft. Voetbal is een teamsport, maar als het te lang duurt dan doen we het af met individuele kwaliteiten, geluk en pech. Met z'n allen een potje gaan knikkeren zou een nog eerlijkere oplossing zijn. Of darten met een blinddoek om.
Ik snap wel dat er een eind aan gebreid moet worden en dat er iets van techniek en een bal aan te pas komt, maar toch. Het zou wat zijn als we dat bij een bokswedstrijd ook zouden doen. "Ja, gaat u daar maar even in de hoek staan en dan mag de tegenstander een knal uitdelen."
En met deze belabberde tekst sluit ik de dag af. Nee, iets afraffelen voelt niet goed.

Volhouden

Ik wilde er eigenlijk mee kappen. Met die 40 dagen bloggen dan. Het gebeurde te vaak dat ik er aan het eind van de dag nog iets uit moest persen. Soms bleek dat uiteindelijk nog wel interessant en kwam er meer uit dan ik zelf had gedacht, maar soms lukte het gewoon echt niet. En dan staat er toch iets zwart op wit. Was dat het dan? Moest ik daar dan trots op zijn? Volhouden om het volhouden, los van kwaliteit of inhoud? Of leg ik de lat weer te hoog? Het zijn maar hersenspinsels. En heb ik wel wat te melden? Gaat het dan daarom?

Vanmiddag zag ik het al voor me dat ik het zou opgeven. Een avondje vrij. Maar juist nu heb ik een vrije dag, ruimte en tijd. En waarom zit ik dan toch weer te schrijven? Ach, soms zijn het kleine schopjes op je achterste die je toch weer doen besluiten om verder te gaan. En dat terwijl ik mezelf er al van had overtuigd dat schrijven om het schrijven niet werkt. En juist op dat moment begint het te stromen. Raar hoe dat werkt.

Ik ben nog niet op de helft van de 40 dagen. Maar vandaag is er toch weer een dag bij gekomen. En verder beloof ik niks ;-).

En terwijl ik dit schrijf, scoort België een tweede goal. Ik heb niks met voetbal, heb het slechts één keer eerder aangehad dit WK (het is een WK toch?), maar nu staat het aan op de achtergrond met het geluid heel zacht zodat het niet in mijn hoofd gaat zitten en ik rustig verder kan blijven stromen.
Wat me trouwens opviel op de weg naar de winkel vanmiddag was dat er overal Belgische vlaggen hingen. Het toppunt van doorgaan terwijl het er eigenlijk niet in zit. Als het niet voor Nederland kan, dan maar voor een ander land. Supporten om het supporten. Eigenlijk net zoiets als volhouden om het volhouden. Want tja, wat moet je anders?

'zin'loos

Met de ventilator die voor een briesje zorgt, en een lege pagina voor me, zit ik Jinek te kijken. Met alle ongemakken van vandaag voelt het toch ontspannen. Ik moet er maar aan toegeven dat het vandaag niet gaat lukken om er iets zinnigs uit te krijgen. Laat ik nog maar even genieten van de laatste minuten tv, want zelfs deze zinnen lopen niet. Schrijven gaat niet echt samen met iets anders.

Grijze massa

De vakantie begint net iets te laat, want mijn hoofd wil even niks. Het is er klaar mee. Die ligt al aan het strand en ik krijg 't nog met moeite mee. Er wordt misschien ook wel teveel gevraagd van het hoofd. Het doet teveel dingen die het eigenlijk helemaal niet wil doen, waardoor er geen energie meer overblijft voor de dingen die het wel zou willen doen. En het kan de dingen wel doen die gevraagd worden, best goed zelfs, maar het hoofd wil anders. Het kan zoveel meer. Cellen liggen nu te verpieteren in de kelder. Eens zo actief, nu verlamd en verwaarloosd. Af en toe springen ze op als er iets op hun pad komt waar ze zich thuis en prettig bij voelen, maar ook dat moment gaat voorbij.
Dus nog even wachten celletjes en hoofd, nog even en dán krijgen jullie weer alle ruimte.

Afscheid

Vandaag was een dag vol indrukken. Heel bijzonder en niet zomaar te beschrijven. Zo'n dag die je volhoudt op adrenaline, aandacht, liefde, saamhorigheid, lachen en huilen. Energie geven en ontvangen. En het klopte precies! Mooier had het niet kunnen zijn.

Maar helemaal bevatten doe ik het nog niet. Een collega gaat emigreren en zal volgend studiejaar geen deel meer uitmaken van ons team. Ik kan me de werkplek nog niet zonder hem voorstellen. Hoe stil en leeg zal zijn (flex)plek zijn? Zijn kenmerkende gele tas zal er niet meer staan. Er zal nog steeds plezier zijn en er zal nog steeds gelachen worden, maar niet op zijn bijzondere manier. Het 'bestellen' van koffie of thee was altijd een feest. Complete toneelspelen vloeiden daaruit voort. En zo kan ik nog een tijdje doorgaan. En dat deden we dan ook vaak.

Maar ook voor diepere gedachtes en pijnlijke ervaringen was er plek. Soms serieus en soms met een nog hardere lach om de boel te ontluchten. Da's toch wel een groot goed; samen kunnen lachen, ook om ellende.

We hebben het er wel eens over gehad; sommige mensen brengen iets speciaals met zich mee. Dat stukje is onvervangbaar. Ja, het zal echt een stukje stiller zijn vanaf nu.

Stoppen

Als vandaag al druk en lang was, hoe zal het morgen dan zijn? Dan heb ik een nog langere dag. Dan ben ik waarschijnlijk pas rond deze tijd thuis.

De laatste loodjes wegen het zwaarst. Maar zit het 'm nu in die loodjes of omdat het de laatste zijn? En is iets beter dan niets? En loop je op karakter of als een kip zonder kop? En is het hebben van een doel ook niet een soort van verplichting? En voor wie faal je het meest als je niet aan die verplichting voldoet? En is het falen of wijsheid?

Is stoppen soms niet net zo dapper als doorgaan?

Droom

Het warme weer begint te wennen. Het scheelt ook dat het niet klam is en dat ik een frisse wind voel als ik de balkondeur 's avonds en 's ochtends open zet. Dit trek ik nog wel. Daarbij was het weekend. Ik hou van weekenden. En vakanties. Sinds ik ben begonnen met werken heb ik veel en vaak vakanties. Ik weet niet beter. Toen ik nog als leerkracht in het basisonderwijs werkte, was ik in vakanties vaak bezig met werk. Ik was ook nog 'jong' en vond het vanzelfsprekend. Nu werk ik op de achtergrond en hou ik werk en privé meer gescheiden. Sommige scheidingen werken perfect. Niet aankomen verder!

Ik hou ook van vrijheden en als vrijgezel heb je daar meer dan genoeg van. Maar zoals wel vaker de laatste tijd, heb ik geen puf om die vrije tijd nuttig in te delen. Want dat 'zelf de slingers ophangen' houdt een keer op. En aangezien ik de enige ben die erover beslis en ik er niemand mee in de weg loop, doe ik nog wel eens een dutje. Soms omdat ik anders vanzelf wel omval van de slaap en soms gewoon omdat het kan en ik toch niks anders te doen heb (huishouden daargelaten). Dan ga ik liggen op de bank en voor ik het weet ben ik ruim twee uur verder. Daar is niks powernapperigs aan.

Vandaag ook weer. Het was een actieve ochtend. Actief houdt bij mij in; op koffiebezoek bij pa en boodschappen halen. Daarna heb ik wat zitten spelen met indelingen op mijn blog en toen ging ik heel even op de bank liggen. En ondanks dat ik beter weet, werd dat heel even weer twee uur. 'Ik zal het nodig hebben gehad', hoor je dan te zeggen. En toch waren die twee uur net te kort om te weten hoe mijn droom af zou lopen. Ik voelde ook dat ik wakker aan het worden was en de droom langzaam wegglipte. Heel erg jammer en niet de eerste keer dat ik, net voordat het leuk begint te worden, wakker word.

Ik droomde van een nieuw systeem op mijn werk. Ik was niet op mijn werk, maar voelde wel dat het daarmee te maken had. Raar hè, hoe je in dromen over iets of iemand kan dromen, terwijl de werkelijke gestalte of omgeving anders is.
Hoe dan ook, ik deed mee aan een soort van enquête. Het systeem zou op basis van mijn gegevens een single collega aan mij koppelen. Het zou daarbij rekening houden met veel persoonlijke eigenschappen waar je zelf in eerste instantie niet eens aan zou denken, om vervolgens op een zeer ingenieuze wijze een match te maken. Zijn er dan zoveel singles binnen mijn organisatie? Ik dacht van niet. Maar hoe kon ik dit nou echt weten?
Pas tijdens het maken van de vragen realiseerde ik me dat er ook echt daadwerkelijk een match gemaakt zou worden en ik diegene meteen zou ontmoeten. Tijdens de vragen hoorde ik bijvoorbeeld ook al een keer de stem van de persoon of ik zag hem in de verte iets doen of om de hoek van een deur kijken.

De eerste match ging niet door, maar de tweede kwam steeds dichterbij. Of dat zo hoorde weet ik niet. Misschien was het een bug, maar het leek er toch echt op dat ik zo een ontmoeting zou hebben. Ik hoorde een Frans accent. Daar heb ik niks mee, maar à la, wie weet kent dat systeem mij beter dan ik. Ook zag ik kort zijn gezicht. Hij deed me denken aan die tv kok (Alain Caron, even gegoogled). Die komt altijd wel gezellig over, dus laat ik het gewoon maar eens proberen. Wie weet heeft het systeem het echt bij het rechte eind.

Opeens loop ik op een pad. Waarschijnlijk op zoek naar de match of de volgende vraag of opdracht. Maar iets in me zei dat ik verkeerd liep. En dat bleek ook zo.
Vanuit het niets was daar: Emile Ratelband! Poef! Hij had door dat ik daar verloren liep en was speciaal gekomen om mijn teleurstelling wat te verzachten. Hij had bloemen bij zich en was al bezig een picknickkleed neer te leggen en mij eens goed te verwennen. Met eten mag ik hopen. Ik verontschuldigde me en zei dat ik al een match had en daar naar op weg was. Ik keerde me om en voelde nu dat ik de goede kant op ging. Nog even en ik zou mijn match ontmoeten.

En je raadt het al, toen werd ik wakker.