Droom

Het warme weer begint te wennen. Het scheelt ook dat het niet klam is en dat ik een frisse wind voel als ik de balkondeur 's avonds en 's ochtends open zet. Dit trek ik nog wel. Daarbij was het weekend. Ik hou van weekenden. En vakanties. Sinds ik ben begonnen met werken heb ik veel en vaak vakanties. Ik weet niet beter. Toen ik nog als leerkracht in het basisonderwijs werkte, was ik in vakanties vaak bezig met werk. Ik was ook nog 'jong' en vond het vanzelfsprekend. Nu werk ik op de achtergrond en hou ik werk en privé meer gescheiden. Sommige scheidingen werken perfect. Niet aankomen verder!

Ik hou ook van vrijheden en als vrijgezel heb je daar meer dan genoeg van. Maar zoals wel vaker de laatste tijd, heb ik geen puf om die vrije tijd nuttig in te delen. Want dat 'zelf de slingers ophangen' houdt een keer op. En aangezien ik de enige ben die erover beslis en ik er niemand mee in de weg loop, doe ik nog wel eens een dutje. Soms omdat ik anders vanzelf wel omval van de slaap en soms gewoon omdat het kan en ik toch niks anders te doen heb (huishouden daargelaten). Dan ga ik liggen op de bank en voor ik het weet ben ik ruim twee uur verder. Daar is niks powernapperigs aan.

Vandaag ook weer. Het was een actieve ochtend. Actief houdt bij mij in; op koffiebezoek bij pa en boodschappen halen. Daarna heb ik wat zitten spelen met indelingen op mijn blog en toen ging ik heel even op de bank liggen. En ondanks dat ik beter weet, werd dat heel even weer twee uur. 'Ik zal het nodig hebben gehad', hoor je dan te zeggen. En toch waren die twee uur net te kort om te weten hoe mijn droom af zou lopen. Ik voelde ook dat ik wakker aan het worden was en de droom langzaam wegglipte. Heel erg jammer en niet de eerste keer dat ik, net voordat het leuk begint te worden, wakker word.

Ik droomde van een nieuw systeem op mijn werk. Ik was niet op mijn werk, maar voelde wel dat het daarmee te maken had. Raar hè, hoe je in dromen over iets of iemand kan dromen, terwijl de werkelijke gestalte of omgeving anders is.
Hoe dan ook, ik deed mee aan een soort van enquête. Het systeem zou op basis van mijn gegevens een single collega aan mij koppelen. Het zou daarbij rekening houden met veel persoonlijke eigenschappen waar je zelf in eerste instantie niet eens aan zou denken, om vervolgens op een zeer ingenieuze wijze een match te maken. Zijn er dan zoveel singles binnen mijn organisatie? Ik dacht van niet. Maar hoe kon ik dit nou echt weten?
Pas tijdens het maken van de vragen realiseerde ik me dat er ook echt daadwerkelijk een match gemaakt zou worden en ik diegene meteen zou ontmoeten. Tijdens de vragen hoorde ik bijvoorbeeld ook al een keer de stem van de persoon of ik zag hem in de verte iets doen of om de hoek van een deur kijken.

De eerste match ging niet door, maar de tweede kwam steeds dichterbij. Of dat zo hoorde weet ik niet. Misschien was het een bug, maar het leek er toch echt op dat ik zo een ontmoeting zou hebben. Ik hoorde een Frans accent. Daar heb ik niks mee, maar à la, wie weet kent dat systeem mij beter dan ik. Ook zag ik kort zijn gezicht. Hij deed me denken aan die tv kok (Alain Caron, even gegoogled). Die komt altijd wel gezellig over, dus laat ik het gewoon maar eens proberen. Wie weet heeft het systeem het echt bij het rechte eind.

Opeens loop ik op een pad. Waarschijnlijk op zoek naar de match of de volgende vraag of opdracht. Maar iets in me zei dat ik verkeerd liep. En dat bleek ook zo.
Vanuit het niets was daar: Emile Ratelband! Poef! Hij had door dat ik daar verloren liep en was speciaal gekomen om mijn teleurstelling wat te verzachten. Hij had bloemen bij zich en was al bezig een picknickkleed neer te leggen en mij eens goed te verwennen. Met eten mag ik hopen. Ik verontschuldigde me en zei dat ik al een match had en daar naar op weg was. Ik keerde me om en voelde nu dat ik de goede kant op ging. Nog even en ik zou mijn match ontmoeten.

En je raadt het al, toen werd ik wakker.