Ik ben net wakker. Dag 10 op planeet Aarde. Ik had nog zo aangegeven bij de afdeling Human Resource Suits dat ik voor deze missie graag een maatpak met weinig onderhoud wilde. En jawel hoor, zit ik weer vast in een vrouwenmens midden veertig met overgewicht en overbeharing. Misschien een grap van Igor, maar dit keer kan hij een klacht van mij verwachten. Ben er klaar mee!
Voor vandaag heb ik verschillende onderzoekslocaties doorgekregen; een bezoek aan de vaderfiguur van de 'host', een winkel met magische krachten (je schijnt er niet uit te kunnen komen zonder er iets gekocht te hebben) en een winkel met spullen voor dieren.
Wat die dieren betreft, die hebben ze hier in overvloed. Het nut ervan snap ik nog niet helemaal, maar deze menssoort snap ik de afgelopen dagen wel vaker niet. Ze zouden het zichzelf zoveel gemakkelijker kunnen maken met de kennis en kunde die ze hebben. Maar ik dwaal af. Douchen!
Oleg's Logboek, woensdag 25 juli 2018, 8:00 uur AM
Van wat ik heb gelezen gaat het de komende dagen warm worden. Uitzonderlijk voor dit gebied. Nu schijnt dit soort wel vaker last te hebben van temperatuurs- en weersschommelingen. Je zou zeggen dat ze hier inmiddels wel mee weten om te gaan, maar ook daaruit blijkt dat het om een achtergesteld menssoort gaat. Het Openbaar Vervoer, zoals het hier heet, heeft moeite met wind, warmte, kou en nat weer. Is er nog een ander soort weer?
Ik heb alle openingen in het appartement open gezet en sta nu in de deuropening af te koelen van het douchen. Ik voel me net zo nat als toen ik er nog onder stond. Een vreemd soort plakkerig laagje ontstaat vanzelf op mijn huid. De wind voelt daardoor wel extra koel.
Kon ik op mijn vorige missie als mannenmens nog zo de deur uitlopen, nu moet ik rare smeersels en poeders op mijn gezicht aanbrengen. Daar schijn je aantrekkelijker door te worden. Ben bang dat dit in dit geval ook klopt, dus smeer en poeder ik wat af.
Oleg's Logboek, woensdag 25 juli 2018, 9:00 uur AM
Ik heb besloten om nu maar meteen een bezoek te gaan brengen aan de vaderfiguur. Alleen het ritje in de door benzine (ja, dat hebben ze hier nog, keek er ook van op) aangedreven auto is al een verademing. Er wordt een heerlijke koele wind door de auto heen geblazen. Ik zou wel kunnen blijven rijden! Ik neem mezelf voor dat als ik hem niet zie tijdens het voorbij rijden, ik gewoon door rijd. Maar tijdens het voorbij rijden zie ik hem al aangekleed in de kamer zitten. Dus parkeer ik mijn auto en loop naar binnen. Meerdere keren roep ik hallo, zelfs terwijl ik naast hem sta, maar hij hoort mij niet. Ik zou zo weer kunnen weglopen, zonder dat hij enig idee heeft gehad dat ik in de kamer was. Nog maar één keer een hallo in de specifieke richting van de oorschelp en jawel, we hebben contact.
We gaan buiten zitten. Hij heeft net de tuin gesproeid en dat zorgt nu nog voor verkoeling. Vervolgens begint hij te praten en zijn we zo een uur verder. Hele geschiedenislessen, verhalen over Italië (een ander land op deze planeet, waar het geweldig schijnt te zijn, misschien voor een volgende missie Igor?), verhalen over hoe het gras daar groeit en hoe anders dat gras is dan hier, over buxusmotten (alweer nutteloos) en nog veel meer. Wat me opvalt is dat als hij zegt dat iets 20 jaar geleden is gebeurd, je dat makkelijk keer 3 kunt doen. Hij schijnt te vergeten dat hij 80 is en dat gisteren voor hém al snel lang geleden is voor de luisteraar. Verder is hij zich niet zo bewust van de luisteraar, die op een moment zit te wachten om zijn verhaal te kunnen onderbreken en afscheid te nemen. En zelfs tijdens het afscheid nemen, schiet hij nog even de schuur in. Voor wat weet ik eerlijk gezegd niet meer.
Oleg's Logboek, woensdag 25 juli 2018, 11:00 uur AM
Aangekomen bij de magische winkel ('Action' genaamd, en dat snap ik wel) zie ik een hoop spullen voor weinig geld. Zo zie ik er een waterspuit voor 60 cent. Ik weet dat de 'host' er nog één in de kast heeft liggen, maar waarom zoeken als ik er voor dat geld ook één kan kopen. Verder was mijn missie om twee grote handdoeken te kopen voor het huiskonijn. Wat een huiskonijn met een handdoek moet is mij een raadsel, maar opdracht is opdracht.
En nu ik hier toch ben, ik ben al een tijdje op zoek naar een draadloze muis voor het besturen van mijn boardcomputer. En laten ze die ook hebben! Goedkoop en werkend! Alleen niet vergeten om de muis uit te zetten als de computer ook uit gaat. Zo slim is het ding nou ook weer niet. Op dat soort momenten mis ik thuis toch een beetje.
Mijn laatste opdracht voor vandaag brengt me naar een winkel die Jumper heet. In mijn beleving (en vanuit mijn technische achtergrond) is een jumper een primitieve schakelaar die gebruikt wordt om hardware in te stellen. Ze werden bijvoorbeeld gebruikt bij de allereerste computers en zijn ook nu nog aanwezig op moderne hardware. Maar hier had het dus niets mee te maken. We hebben het hier over een dierenwinkel. Ze hebben er niet alleen spullen voor dieren, maar ook dieren zelf. Die zijn op de bovenste verdieping te vinden, waar het lekker warm is en waar niemand ze ziet. Weer zo'n logica waarmee deze soort zichzelf tegenspreekt 'de slimste mens' te zijn.
Ik ben hier voor tarwe aren. Het huiskonijn schijnt dit lekker te vinden. En aangezien ik daar de komende tijd de zorg over heb, koop ik wat het beestje blij maakt. Niets zo leuk als blij maken van een ander wezen. Ik weet nog dat mijn moeder zei: "Oleg, al voel je je nog zo klote, als de ander maar blij is." En daar had ze een punt. Dat ze daarmee een ander punt compleet over het hoofd zag, doet er nu even niet toe.
Wat leuk!!! 👍🏼👍🏼
BeantwoordenVerwijderenDank! 😀
Verwijderen