Na-apen; ik houd er niet van. Nooit gedaan ook. Ik wilde altijd het meest origineel zijn. Doen wat anderen juist niet doen. Ik vond nadoen maar zwak, getuigen van weinig originaliteit en hersenfunctie. Maar vandaag even niet.
Al een tijd probeer ik het creatieve pad weer in te slaan. Creatief in de breedste zin van het woord. Tekenen, schilderen, schrijven, ontwerpen, ontwikkelen, uitvinden ... where to begin? En het begin kwam maar niet. Al jaren niet. Mijn hoofd liep over van de meest originele ideeën en uitvindingen, maar zodra ik er iets mee wilde gaan doen kwam het er niet uit of niet zoals ik wilde. Maar het zat er wel, ergens diep verstopt, te knagen, te etteren, te zweren, te drukken zodat het er op een gegeven moment wel uit moest komen. Als een rijpe puist die op springen staat.
Na twee inspirerende gesprekken met twee verschillende collega's ben ik vorige week langs de Xenos gegaan. Ik heb wat knutselspul aangevuld en alle spullen die ik had maar eens praktisch bij elkaar gelegd. Alles met het oog op: 'Als het voor het pakken ligt, dan ga je er vast sneller iets mee doen.' Het duurde een paar dagen, maar toen was het moment eindelijk daar. Met enige twijfel dekte de eetkamertafel af, zette de verfspullen klaar en pakte een doek dat ik jaren geleden al gekocht had. En nu? Gewoon maar eens wat doen. Het maakt niet uit wat. Begin nou maar. Zet die kwast nou op het doek! En ja hoor, daar ging ik. Ik kriebelde wat mensfiguren en voordat ik het wist stonden aan de overkant wat wolkenkrabbers. Riviertje ertussen, wat struiken in de verte (die struiken waren nog best aardig gelukt), een blauwe lucht .... ik ging van hot naar her en hield met geen enkele techniek of gedachte rekening. En dat was ook te zien. Gelukkig kun je over gedroogde verf heen schilderen, dus ik experimenteerde (beter gezegd klote) wat aan. Wat was dit erg! Wat een lekenprut! Zoals altijd had ik de lat voor mezelf al meteen lekker hoog gelegd.
Twee dagen geleden dacht ik opeens aan Bob Ross. Lang leve deze tijd van internet en YouTube. En daar was ie dan; een video van 'de meester'. Met een schilderij waar ik gelijk interesse in had; een donker bos met bomen. Lekker duister. Daar houd ik van.
Het filmpje duurde 20 minuten en Bob roste er op los. Binnen no time had de man het complete bos inclusief effecten klaar. Hij ging het ook nog kleur geven, maar daar zou het voor mij stoppen. Gewoon lekker zwart/wit. Weer zo'n voorliefde van me. En dit alles binnen 20 minuten hè! Inclusief alle technieken. En zo fijn, de man laat je denken dat jij het ook kan. Beter nog zelfs! Je moet het gewoon doen, zegt Bob. Je kunt geen fouten maken. Ik liet me helemaal meeslepen door zijn stem en motivatie. En zoals hij het deed, nogmaals, het zag er zo simpel uit.
Een dag later maakte ik mijn reeds beschilderde doek helemaal zwart. Dagje laten drogen en daar ging ik dan. Doen wat Bob doet. En mezelf maar toespreken: 'Je kunt geen fouten maken.'
Ik weet niet welke verf Bob precies gebruikt, maar bij mij ging het toch net even anders dan op het filmpje. Als Bob in één beweging een lijn trekt, dan staat er ook een lijn. Ik moest mijn kwast en sponsdingetje toch regelmatig in de verf dopen en heel precies verder gaan op het punt waar mijn lijntje al iets eerder was begonnen. Maar hé, fouten maken kan niet. En door.
Hoe Bob dit in 20 minuten voor elkaar heeft gekregen is best knap. Ik deed er toch net iets langer over.
Het eindresultaat is niet helemaal naar mijn zin, maar het begin is er. Bob houdt dan wel van paadjes in het bos, maar misschien vind ik 'm zonder paadje toch wel mooier, strakker, duisterder. Hoe dan ook, van na-apen kun je veel leren. Deden we dat als baby ook al niet? Net zolang tot je de kunst beheerst en dan je eigen paadje kiezen.
