Gesprek met een oude man (een ingekorte versie)

Het is vrijdagmiddag half vijf. Net als ik op het punt sta om te gaan stofzuigen, gaat de telefoon.

"Met Nina".

"Heb ik je wakker gebeld?"

"Nee hoor".

"Oh, ik dacht even dat ik je wakker had gebeld. Alles goed?"

"Ja, alles goed. Ik heb een luie dag vandaag, maar verder is alles goed."

"Oh, was het rustig op je werk dan?"

"Nee, ik was vrij. (al zolang ik me kan heugen op vrijdag) Maar hoe is het met jou dan?"

"Nou, wel goed, maar er is wel een dingetje. (lacht zachtjes) Afgelopen maandag zat ik een stuk kip te eten en ik had niet in de gaten dat er nog een stuk bot aan zat. Dus ik neem een hap en toen brak er een stuk van mijn kies. (ook nog iets over het 'plaatje' met neptanden) Toen heb ik de tandarts gebeld en kon ik eind van de middag meteen langs komen. Die probeerde de kies te trekken, maar dat lukte niet. Dinsdag ...... (denkpauze) .... ja, dinsdag kon ik al in het ziekenhuis terecht. Ze waren met z'n vijven en de tandarts was het kleinste van het stel. Ja, de rest was een stuk langer. Hij gaf me verdoving, maar ik voelde nog steeds iets bovenin bij mijn verhemelte, dus hij gaf nog wat verdoving. En toen ineens zei hij: "Zo, het is klaar." Toen was ie dus al klaar."

"Oh, dat is fijn. Dus je hebt er niets van gevoeld?"

"Nee, dat viel hartstikke mee! De volgende dag kon ik weer terecht bij de tandarts en die heeft een afdruk gemaakt voor een nieuwe tand aan het 'plaatje'. En dat sturen ze dan op naar een uh .... fabriek, waar ze die dingen maken, in uh ....."

"Maakt niet uit."

"Nou ja, donderdag was ie er al en het zit goed."

"Nou, gelukkig maar. Dat was snel geregeld dan allemaal."

"En deze maand ben ik jarig, maar ik weet nog niet wat ik ga doen."

"Niet vieren zou ik zeggen."

"Ja, ik had het er ook met P over, maar die wist het ook niet."

"Niet vieren zou ik zeggen."

"Toen hebben we maar besloten om het samen te vieren. Daar in de kantine bij P in de flat. En dan tussen onze verjaardagen in. Wat vind je daarvan?"

"Tja, dat moet je zelf weten hè of je je verjaardag wilt vieren. Van mij hoeft het niet. Scheelt een hoop gedoe en het is al druk genoeg deze maanden."

"Als we het samen doen, scheelt dat wel. Drinken en zo, dat wordt geregeld. Het enige wat we dan moeten regelen is gebak en iets te eten. We vieren het dan op de 22ste."

"Oh, maar dat is de verjaardag van P zelf. Onhandig weer zo vlak voor de kerst."

"Ja, maar wel fijn dat je dan maar één keer hoeft te komen, want we vieren het samen. Dat is toch een stuk makkelijker."

"Ja, dat is zeker makkelijk en je zit zo ook niet met troep thuis."

"We hoeven dan alleen maar iets van gebak te regelen en iets te eten. En misschien dat jij dan wat mensen kunt mailen, want jij hebt de mailadressen. En anders sturen we ze wel een kaart."

"Maar om wie gaat het dan? Wie kwamen er normaal dan naar je verjaardag? De meeste mensen horen het toch al via P."

"J en H moeten het weten en M en M die zijn er toch niet meer. En misschien nog A en T."

"Nou, dat zijn 2 telefoontjes. Daar ga ik geen mail voor sturen. Dat is niet nodig dan."

"Nee, dat is ook zo. Maar het is toch wel goed zo?"

"Het is prima, maar voor mij hoeft het niet. Je moet het doen, omdat je het zelf wilt vieren. Maar het is hartstikke goed en handig zo."

"Ja, en op de dag dat ik jarig ben, kunnen jullie altijd nog een kopje koffie komen drinken."

"Oh, dus we moeten toch twee keer komen?"

"Nee, dat hoeft niet, maar dat kan natuurlijk wel."

"Ik snap het ook wel, maar er zit voor ons dus eigenlijk geen voordeel aan." (wel voor de familie van P, tenzij die ook allemaal 'gewoon op de koffie komen')

"Nou, ik ga zo naar P en dan gaan we Flikken Rotterdam kijken. Ken je dat?"

"Ik ken het wel, maar ik kijk het niet."

"Nou, het is ook niet zo ... maar over een tijdje begint Flikken Maastricht weer."

"Ik kan me voorstellen dat je die leuker vindt. Vertrouwde acteurs en zo."

"Nou, dan wens ik je een fijne avond en dan zien we elkaar voor die tijd nog wel."

"Ja, dat moet wel lukken om elkaar voor eind december nog een keer te zien. Groetjes aan P."

"Groetjes terug .... alvast."

Bubbel

Ik zit in een bubbel. Een fijne bubbel. Ik wil er graag nog even blijven en zet mijn telefoon op stil. Ik kijk op de klok, maar het doet er eigenlijk niet toe. Ik wil los van tijd en verplichtingen. Ik heb ze wel, maar wil er niet aan denken. Niet nu. Niet vooruit denken, alleen nu. De bubbel is nu. Deze kan ik niet negeren. Deze wil ik niet negeren. Al voel ik de dagelijkse verplichtingen trekken en roepen. Ik hoor de stemmen, de verwachtingen. Het voelt wat ongemakkelijk. Kan dat wel?

Ik moet denken aan een ballet dat ik jaren geleden gezien heb. Als echte balletkenner (uhum) heb ik net het internet afgezocht naar meer informatie. Het woord 'stroboscoop' hielp daarbij enorm.
Het was een avond rond het jaar 2000. Het kan 1999 geweest zijn, maar ook net zo goed 2002. Ik weet het niet meer en kan het zo ook niet meer terug vinden. Mijn toenmalige vriend en ik planden elk jaar meerdere voorstellingen in de schouwburg in. Van plat cabaret tot opera en in één geval ook ballet. Het was een gala voorstelling, een potpourri van voorstellingen die dat seizoen gedanst zouden worden. Het woord 'gala' had een belletje moeten laten rinkelen, maar deed dat niet.
Het was enkele uren voor de voorstellingen. We hadden eigenlijk geen zin om te gaan en hebben nog geprobeerd of een vriend de kaartjes over wilde nemen. Omdat we het zonde vonden van het geld, zijn we toch maar naar de voorstelling gegaan ... in ons dagelijkse kloffie.
Al snel bleek dat we uit de toon vielen. Vrouwen met galajurken en mannen strak in het pak. Een beetje ongemakkelijk voelde het wel. Maar als we straks zouden zitten, zou dat niet meer zo opvallen.
En daar zaten we dan. Waarschijnlijk grapten we over het naar beneden halen van de gemiddelde leeftijd. Dat deden we wel vaker, vooral bij toneelstukken. Zo zaten we ooit eens bij een toneelstuk met Willem Nijholt. Voor ons zat Mies Bouwman met haar man. In de pauze stonden we te wachten om weer plaats te nemen in de zaal. Mies stond naast ons en vroeg ons of we het allemaal wel konden verstaan. Haar man had namelijk moeite om de onversterkte dialogen te volgen. Ik dacht nog: Mies zal wel denken, die jongeren weten vast niet wie ik ben. Ze moest eens weten. Het was mijn hoogtepunt van die avond en ik baal nog steeds dat ik dat toen niet kenbaar heb gemaakt.

Enfin, we zaten te wachten op het doven van de lichten. Opeens werd er geapplaudisseerd. Mensen stonden op en keken achterom naar het balkon. Daar kwam prinses Margriet binnen gelopen. Alsof een 'gala' alleen niet genoeg was.

De voorstelling begon en wat ik allemaal gezien heb, kan ik me niet meer herinneren. Behalve het ballet met de stroboscoop. Dat was heel bijzonder. Alle lichten gingen uit, zelfs die van de nooduitgangen. En in de aarde donkere zaal danste een man waarvan je af en toe een glimp kon opvangen. Dat ie niet van het podium kukelde was een bijzonderheid op zich.

Ergens die avond was nog een bijzonder moment wat me is bijgebleven. Ik keek recht in de ogen van Erwin Olaf. Wat ik toen nog niet wist, is dat Erwin gefotografeerd had voor Introdans en ook samenwerkte met Hans van Manen. Niet gek dus dat hij daar ook was. Hoe dan ook, die blik leek recht door me heen te kijken. Alsof ik echt werd gezien. En wat zag hij dan? Of speelde zich dit alleen maar in mijn hoofd af? Was het voor hem alleen maar het kijken in de ruimte en een toevallig kruisen van blikvelden?
Ook hier dacht ik: Hij moest eens weten hoe bijzonder ik zijn foto's vind.

Terug naar afgelopen woensdag. Ik was midden in de nacht wakker. Soms kijk ik dan nog wat nieuws op mijn telefoon voordat ik weer verder hoop te slapen. Ik zag een bericht over een overzichtstentoonstelling van Erwin Olaf en keek vervolgens naar wat fotoboeken. Er was een nieuw fotoboek (februari 2019, 1e druk). Een overzicht van zijn werk. En voor een fotoboek nog betaalbaar ook. Haalde ik dit soort boeken vroeger met flinke korting bij De Slegte, nu zat ik voor ik het wist op Bol.com en klikte ik op 'bestellen'. Een kadootje voor mezelf .... om drie uur 's nachts.

Gisteravond kwam het boek binnen en vanmorgen ben ik er eens goed voor gaan zitten. Wat kan ik anders zeggen dan dat ik het prachtig vind (om te voorkomen dat ik in een gedetailleerde analyse schiet wat de lading toch niet dekt). Zo mooi! En opeens zat ik in de bubbel. Een creatieve bubbel. Hij komt wel vaker voorbij. Meestal op onmogelijke tijden. Ik kan er dan niet aan toegeven, al zou ik dan het liefst de tijd, mijn werk en alle andere 'verplichtingen' vergeten. Wat een luxe moet dat zijn. Dat je gebruik kunt maken van het moment van inspiratie. Dat je er tijd en ruimte voor hebt. Vanochtend heb ik daar sinds lange tijd toch maar weer eens aan toegegeven.

ballet: David Parsons - Caught