Feng Shui en de kakelende kantoortuin

"Feng shui is de meer dan 3000 jaar oude filosofie die leert hoe de omgeving het geluk kan beïnvloeden. Het leert welke invloeden vormgeving en inrichting op het welzijn en geluk van de mens hebben, en ook hoe negatieve invloeden veranderd kunnen worden in positieve.
Feng shui gaat over de relatie tussen de mens en de leef- of werkomgeving en is gericht op harmonie tussen natuurlijke en gecreëerde vormen.
Het doel van Feng shui is om onze leef- of werkomgeving zo aan te passen dat een harmonieuze stroming van Qi gestimuleerd wordt."
bron: Wikipedia

Bovenstaande foto (zelf gemaakt overigens) zou zo in een tijdschrift kunnen wat mij betreft. Mag ik dat zeggen? Ja, dat mag ik zeggen. (bron: Mart Smeets) Het verhaal erachter is echter minder rustgevend dan de foto.

Het was dinsdag. Werkdag nummer 2 na de vakantie. Vandaag ging ik enigszins vermoeid van de eerste werkdag en een korte nacht naar mijn werk. Ik had al twee paracetamols achter de kiezen. Op zich had ik best zin om te werken, maar het vooruitzicht van de te warme kantoortuin (lees: voor mij twee onproductieve factoren) hield me tegen. Ik weet dat een werkplek of gebouw niet aan ieders wensen kan voldoen en ik voel me al in de minderheid en een zeur, dus ga ik er vaak toch weer zitten. Wat moet je ook anders, want in het hele gebouw is geen rustige, koele werkplek te vinden.
En ondanks dat ik me de hele weg naar het werk had voorgenomen om ergens anders te gaan zitten, kroop ik in de ochtend toch weer achter een bureau in de kantoortuin. Het feit dat ik niet op mijn 'vaste plek' ging zitten vond ik al rebels genoeg.

Onze kantoortuin ligt, net als de voorkeur bij veel mensen voor een gewone tuin, op het zuiden. De ramen gaan naar binnen open en de zonneschermen zitten aan de binnenkant. Staat er één raam open, dan kunnen de zonneschermen niet meer naar beneden. We hebben het dan over ongeveer 8 zonneschermen over de breedte van onze hele tuin, die óf allemaal naar beneden gaan óf allemaal omhoog. Hier zal ik het verder maar bij laten.
Alle kantoorruimtes en werktuinen liggen op het zuiden. De klaslokalen bevinden zich aan de andere kant van het gebouw en liggen op het noorden. Daar is het vaak heerlijk koel, maar zoals het in een schoolgebouw betreft, ook bezet. De kantine is gedeeltelijk inpandig, ligt in de kelder en op het noorden (zie onderstaande foto), maar ook daar ga je op een gewone schooldag niet rustig tussen de studenten zitten werken. Tot zover 'North and South'.

Onze werkkamer is heel gezellig. Niet qua inrichting, maar qua (de meeste) mensen. Verder is het een verzameling grijze standaard kantoorkasten op een braakgroene vloerbekking. Meneer Feng Shui is hier nog niet langs geweest.
Wel is het heel makkelijk dat je met z'n allen bij elkaar zit en even snel iets kunt overleggen of kortsluiten. En dat doet iedereen dan ook. Er zijn ook momenten dat het stil is, maar de dreiging van gestoord worden, hangt altijd in de lucht. Je bent dus altijd in opperste staat van paraatheid. Ook al is er geen dreiging, de cortisol stroomt naast de slappe koffie rijkelijk door je lichaam.
En ik weet nogal van veel dingen wat af, al zeg ik het zelf (oeps, weer een Mart Smeetsje), dus ik krijg nog wel eens wat vragen mijn kant op. Eerlijk is eerlijk, ik doe het ook bij anderen als het nodig is. Die hectiek, afwisseling en snelle actie kan ik ook wel waarderen en mensen (verder kunnen) helpen vind ik ook leuk, maar niet continue. En ik heb daar toch ook wel graag zelf de regie over, want ik heb ook eigen werk wat af moet. En in die ruimte met voor mij tropische temperaturen krijg ik dat gewoon niet voor elkaar. En gister al helemaal niet. Met enkele collega's die hetzelfde hadden, heb ik daar wel smakelijk om zitten lachen (want als je goed kijkt, zie je hoe absurd die hele situatie is).

Ik had pas door hoe opgefokt ik was (ik kan geen beter woord verzinnen om aan te geven hoe ik me op dat moment voelde) toen ik me aan mijn eigen afspraak hield om pauze te houden en rustig mijn boterham op te eten. De studenten starten officieel over twee weken pas, dus de kantine leek me wel een goede optie. Het was er verlaten en koel. Ik ging in de uiterste hoek zitten op de bruine, mega lange chesterfield (het mag wat kosten) en zette mijn koffie op een design houten boomstammetje. Eindelijk rust, dacht ik. En dat was het ook, het was er rustig. Maar ik kreeg mezelf niet op standje rustig. Ik zat op het puntje van de bank en heb mijn boterham bijna onbewust naar binnen gewerkt. Dit was niet de bedoeling. Hoe kon dat nou? Ga nou eens rustig achterover op de bank zitten en geniet van deze feng shui ingerichte plek. Er is niemand, waarom zo opgefokt? Maar ik kreeg het niet voor elkaar om de rust van de plek te ervaren. Daar is blijkbaar toch meer voor nodig.

Ongeduldig liep ik weer naar boven om verder te werken. Ik had me voorgenomen mijn laptop op te pakken en een plek buiten de kantoortuin te zoeken. Misschien wel in die kantine. Dus weer vier verdiepingen naar beneden, maar nu met al mijn werkspullen.
Inmiddels was de kantine in gereedheid gebracht voor de opening van het studiejaar en in afwachting van hordes medewerkers die waarschijnlijk makkelijk 4 uur van hun werkdag konden missen in deze eerste hectische week. Geen optie dus.
Na wat rondzwerven belandde ik weer op de derde verdieping en vond ik een plek waar ik na een uurtje afkoelen eindelijk weer wat uit mijn vingers kreeg en heb ik twee uur lekker kunnen werken. Een collega die daar ook werkte, wilde me heel lief op mijn gemak stellen door aan te bieden een lamp boven mijn tafeltje aan te doen. Maar ik hoefde geen licht, ik vond het prima zo. Eindelijk rust, eindelijk plek, eindelijk feng shui.

bron: Nina Cocco

Gekookte aardappel

Ik heb net, voor het eerst sinds lange, lange tijd, weer eens gekookte aardappel op. En niet alleen op, ook zelf geschild. "Hallelujah!" Als ik vroeger dit soort aardappelen in huis had, leek het meer op een wetenschappelijk experiment. Dan lagen ze wekenlang onaangeraakt onderin de voorraadkast en waren ze zo uitgelopen dat ik ze bijna opnieuw kon planten. Heel wijs heb ik daarom dit keer maar een klein zakje gekocht. Ik ken mezelf. Goede voornemens blijven bij mij vaak ook goede voornemens. Eén van de weinige dingen waar ik zeer volhardend in ben. Maar misschien is dit wel een keerpunt. Eind deze week zullen we het weten.

Vandaag was mijn eerste werkdag na vijf weken vakantie. Ja, je hoort het goed, vijf weken. En in die vijf weken heb ik niet voor elkaar gekregen wat ik vandaag wel voor elkaar kreeg. Wie weet heb ik dan toch meer orde en regelmaat nodig dan ik zelf zou willen toegeven. En wie weet vind ik koken toch eigenlijk best wel leuk, maar ben ik het spoor op een gegeven moment bijster geraakt. Daarbij kwam ik vaak laat thuis en wilde ik gewoon eten. Even snel iets in elkaar flansen, magnetronnen, afhalen of bestellen. Het in elkaar flansen werd ook steeds saaier en simpeler. Proberen koolhydraten te minderen. Dan houd je vlees, vis en groenten over. Weinig fantasierijk. En die koolhydraten vonden uiteindelijk op een andere manier toch wel hun weg naar binnen.

Maar vandaag ben ik op tijd naar huis gegaan. En daar begint het eigenlijk al mee; op tijd beginnen en op tijd weggaan. En vasthouden aan dat principe. "Nina, wil je nog even .... ?" "Nee!" That'll be the day, maar the day has misschien wel come. Vandaag in ieder geval wel. Zoals ik al zei; eind deze week weten we meer.

Normaal eet ik nooit in mijn auto, maar na de twee simpele boterhammen van vanmiddag (en de yoghurt van vanochtend), begon ik nu toch wel trek te krijgen. Opeens realiseerde ik me dat ik nog een Sultana in mijn tas had. Vroeger zou ik gedacht hebben: die ga ik nu niet eten, want thuis ga ik ook weer eten. Maar nu dacht ik: ik heb trek en die ga ik stillen, zodat ik straks thuis gewoon rustig mijn prutje kan gaan klaarmaken. Oh, wat was ik verstandig bezig.

Het was een kleine moeite, die paar aardappeltjes voor mezelf schillen, de verse doperwten in de pan gooien en wachten tot ik de burger kon opbakken. Wel verdomme drie pannen vuil, maar als ik slim ben was ik die straks meteen af. Ja straks, eerst schrijven.
En binnen een half uur was alles klaar. Was dát nou zó moeilijk? Ik voelde me eindelijk weer eens een echte volwassene, die echt eten had gekookt. Eten zoals ik vroeger thuis van m'n vader en moeder kreeg. Drie verschillende dingen op m'n bord. Wat zag dat er leuk uit!
Trots ging ik aan tafel zitten en heb ik genoten van mijn vers bereide maaltijd. Van de gebakken burger had ik zelfs wat jus over. Ik vond dat dat best over mijn aardappeltjes mocht. Oeh, wat een feest! Een beetje zeezout eroverheen en het was heerlijk. Die simpele gekookte aardappel die ik een tijdje had vervloekt, maakte vanavond zijn rentree in mijn cuisine. Magnifiek!

Einde vakantie

De vakantie loopt ten einde. Het is zaterdagochtend en ik kruip met een warme kop koffie achter mijn laptop. De zon schijnt, maar het is nog frisjes. Het raam staat open. Even heb ik zo'n geluksmomentje. De laatste dagen voelen beter. Actiever. Ik slaap ineens ook langer (niet per se beter). Vannacht ben ik twee keer kort wakker geweest en daarna weer zonder moeite in slaap gevallen. Rond 9 uur werd ik wakker. Een zeldzaamheid. Dat is het voordeel van vakantie; ook al zijn de nachten soms belabberd, je kunt uitslapen. Al is dat deze vakantie nog niet echt gelukt. Maar vandaag wel. En waarom? Is het 't weer? Is het omdat ik me niet bezig hoef te houden met hoe ik het in de ochtend koel krijg in huis om vervolgens met alle deuren en ramen dicht de 30 graden buiten probeer te houden? Is het omdat ik weet dat volgende week de wekker weer gaat? Of omdat ik dinsdag een vreselijke baaldag had en de dingen nu weer lichter en luchtiger zie? Of omdat ik donderdag al heb zitten werken om de grootste stress van de eerste dag voor te zijn? Is het omdat er een einde aan de rust komt, die op een gegeven moment niet meer als rust voelde? Geen idee hoe deze verandering tot stand is gekomen, maar het is fijn en ik geniet ervan. Ik zit mezelf niet in de weg. (Voor zolang het duurt.)

Ik ben deze week ook weer begonnen (derde keer) met het kijken van 'Gilmore Girls'. Een serie die ik toen het werd uitgezonden niet heb gekeken. Er was iets aan de geweldige moeder/dochter relatie wat ik niet trok. Nu kom ik tot rust bij het kijken naar de ADHD moeder en haar perfecte dochter. Omdat ze in een idyllisch dorpje wonen, waar iedereen elkaar kent. Waar iedereen lief en zorgzaam voor elkaar is en alles behoorlijk vredig verloopt. Waar het altijd herfst of winter is (normaal kijk ik het ook in die periode, maar ik kon niet wachten). Waar het sneeuwt op de juiste momenten. Waar de hoofdpersonen in een vrijstaand houten huis wonen, met een veranda zonder ongedierte. Waar je zonder problemen 's nachts alleen over straat kunt lopen en alles mooi verlicht is. Waar de enkele auto die er te zien is met 20 km per uur over het sprookjesachtige dorpsplein rijdt. Met in het midden van het plein een parkje met een prachtig prieel waar altijd plek is om te gaan zitten. Waar het in het knusse koffiehuis van Luke nooit druk is en de koffie altijd klaar staat. Waar je mensen niet echt ziet werken, maar waar werk een soort van gezellig samenzijn is. Waar de hoofdpersonen kilo's junkfood achterover slaan en geen grammetje aankomen. Waar als er iets fout loopt er gelijk weer geluk en voorspoed op de stoep staat. Ja, ik kijk er tegenwoordig graag naar. Ik ga er helemaal in op en schakel elke realistisch denkende cel uit.

De vakantie loopt ten einde. Maar ach, zo erg is dat nu ook weer niet. Misschien ga ik wat vaker de kantoortuin uit, op zoek naar een rustige plek om te werken. Werken is het probleem niet. Je kunnen focussen en concentreren wel. Misschien ga ik nu echt de tijd voor pauzes nemen en ook hier een rustige plek voor zoeken. Misschien komt er wel iets leuks op mijn pad om aan te werken. Misschien lukt het wel om iets van het vakantiegevoel mee te nemen en vast te houden. Misschien .....
En anders zijn er altijd nog de 'Gilmore Girls' als ik weer thuis kom.

Sollicitatiebrief

Geachte mevrouw/meneer,

Graag solliciteer ik bij deze op de door u aangeboden vacature voor 'weercijfer bedenker man/vrouw'.
Na het lezen van de vacature en na een bezoek aan uw website 'weeronline', ben ik erg enthousiast geworden over de te vervullen werkzaamheden. Ik denk dat de functie-eisen goed aansluiten bij mijn kwaliteiten.

Na mijn HBO opleiding ben in in verschillende organisaties werkzaam geweest. Mijn kwaliteiten om mee te praten over het weer en daarbij aan te sluiten bij de verwachtingen en wensen van de klant, kwamen daarbij altijd van pas. Ik kan goed inschatten waar behoeftes liggen en ga daar altijd pro-actief en transparant mee om. Daarbij kan ik flexibel omgaan met mijn 21 century skills en draai ik mijn hand niet om voor wat nattevingerwerk.

In mijn huidige functie heb ik me tot professional weten te ontwikkelen wat betreft het belangrijk maken van kleine futiliteiten. Die discipline zie ik terug in uw vacature 'weercijfer bedenker man/vrouw'. Persoonlijk hecht ik veel waarde aan subjectieve nieuwsgaring. Ik denk dan ook dat ik veel van mijzelf en mijn kwaliteiten kwijt kan in de functie.

Ik zie uw reactie graag tegemoet.

Met een vriendelijke en warme ;-) groet,

Nina Cocco

Heb je dit al wel eens geprobeerd? 2

AH Roompaté
Misschien wist je het nog niet, maar ik ben van de hartig. Snoep is niet aan mij besteed.
Zo ook op brood, cracker of uit het vuistje. Liever hartig dan zoet beleg. En hoe smaakvoller (wat helaas ook vaak vetter betekent), hoe beter.
Zo ook de roompaté van de versafdeling. Het is bijzonder als deze langer dan twee dagen in mijn koelkast ligt. Ligt deze wel langer dan twee dagen in mijn koelkast, dan is er waarschijnlijk iets aan de hand.
De naam roompaté doet vermoeden dat er veel room in deze paté zit. Maar dat is niet waar. Er zit slechts 1% room in. Best gezond dus. Het heet roompaté omdat het zo ongelooflijk romig is. En alles (over het algemeen) wat romig is, is welkom in mijn huis. De rode loper gaat nog net niet uit, maar bij de eerste hap heb je zeker een 'hallelujah' ervaring.
Gister en vandaag heb ik er weer heerlijk van genoten; op brood, op een cracker en jawel, ook uit het vuistje. Daarom is voorzichtigheid geboden bij het aanschaffen van dit product. Denk twee keer na voordat je het in je mandje of je kar gooit.

Heb je dit al wel eens geprobeerd? 1

AH Excellent Olijfolie knoflook-chilipeper
Voor iedereen die van scrambled eggs en pittig houdt.
Men neme 2 eieren (of meer of minder, maar net waar je zin in hebt) en je klopt deze los in een schaaltje met een vork. Dat zeg ik nu wel zo makkelijk, maar misschien kan niet iedereen dit uit de losse pols. Ik wel. Ik klop wat af! En zonder te knoeien.
Vervolgens verwarm je een koekenpan op het gas (of een andere warmtebron). Let er daarbij op dat je de goede kant van de koekenpan op het gas plaats, anders lopen de opgeklopte eieren er zo weer vanaf. Schenk wat olijfolie in de pan, voeg de opklopte eieren toe en roeren maar! Ze vervolgens opeten is ook lekker.

Oleg's Logboek 2

Oleg's Logboek, dinsdag 31 juli 2018, 6:30 uur AM
Dag 16 op planeet Aarde. Alweer ben ik om half zeven wakker. Dat lijkt een standaard tijd te zijn voor mijn 'host'. Iets met een volle blaas of zo. Het konijnwezen schijnt hier ook weet van te hebben en wacht al op me bij de deur. Na het toiletbezoek loopt het met me mee naar de keuken en begint te bedelen. Het weet dat hier voedsel ligt opgeslagen: komkommer, cranberry's, tarwe aren, gedroogde appelstukjes en de laatste dagen ook verse framboos. Allemaal 100% natuurlijk. Mijn 'host' heeft gezonder voedsel voor het konijn dan voor zichzelf. Opmerkelijk. Dat vraagt om verder onderzoek.

Oleg's Logboek, dinsdag 31 juli 2018, 8:00 uur AM
Het is me gelukt om nog even verder te slapen. Het leek erop dat ik gewoon wakker heb gelegen, maar toen ik zag dat het al acht uur was moest ik wel tot de conclusie komen dat daar ook iets van slaap bij gezeten moet hebben.
Al snel daarna ben ik gaan stofzuigen. Ik had er over gehoord en instructiefilmpjes van gezien, maar in geen enkel filmpje zag ik de menswezens zo zweten (zo heet dat als je lichaam huilt). Ik voelde de druppels onder de haren op mijn hoofd kriebelen, totdat het er zoveel waren dat de zwaartekracht ervoor zorgde dat ze naar beneden stroomden. Zelfs toen ik klaar was bleef het stromen. Al met al een bijzondere ervaring, maar niet voor herhaling vatbaar.

Oleg's Logboek, dinsdag 31 juli 2018, 13:00 uur PM
Na een verkoelende douche en een bijkomslaapje maak ik mij klaar om naar buiten te gaan. Ik ben altijd blij als het smeren en poederen er weer op zit.
Het is nog een hele uitdaging om me normaal aan te kleden met dit weer. Alles plakt meteen vast. En wat is het verhaal achter die beha's? De onderhemden en korsetten zijn verbannen, maar de beha houdt stand. Aaahh, lekker zo'n extra stukje synthetische stof met strak elastiek onder het toch al te dikke t-shirt. Ik weet het; gewoon laten hangen is ook geen optie. Daar zijn die van mijn maatpak in ieder geval niet op gemaakt. Wel een stuk praktischer, maar het oog wil ook wat. En wat dat betreft hebben ze daar op deze planeet wel een handje van. Als iets er voor het oog maar goed uitziet.
Het duurt daardoor nog langer voordat ik klaar ben en ik snak inmiddels weer naar verkoeling. Snel verlaat ik de windstille flat en voel ik buiten een beginnend lauwe luchtstroom langs me heen gaan.

Ik moet wat boodschappen doen en het is nog koel genoeg om met de raampjes open te rijden. Heerlijk zoals de wind door de auto waait. Mijn nauwkeurig in model gebrachte hoofdharen waaien alle kanten op, maar dat boeit niet. Ik stel me voor dat ik aan zee ben en op een surfplank sta. Laat alles maar door elkaar waaien! Wat een heerlijk gevoel van vrijheid!
Bij het stoplicht komt er een auto naast me staan. Ik hoor 'm niet. Ook als hij optrekt gaat dit geruisloos. En terwijl de auto de hoek om gaat, zie ik dat het een Tesla is. Even voel ik een heftig verlangen naar thuis. De stilte was nog nooit zo ver weg. Ik wist wel dat het slim was om Elon naar deze planeet te sturen om het werk van Nikola verder te verfijnen. Hoe fijn zou het zijn als hier alle voertuigen op elektriciteit zouden rijden. Geen geluidswallen meer, geen fijnstof meer, gewoon de ramen in je woning open kunnen zetten en het ruisen van de bladeren horen in plaats van het verkeer. Ik kan niet wachten tot het hier op grote schaal wordt doorgevoerd. Maar gezien de snelheid van sommige ontwikkelingen op deze planeet en alles wat daarbij komt kijken (voornamelijk geld en macht), ga ik dat op mijn missie niet meer meemaken.

Oleg's Logboek, dinsdag 31 juli 2018, 18:30 uur PM
De dag is ten einde, de deuren en ramen kunnen weer open. Tot mijn verbazing zie ik de vanmorgen nog schoon gezogen vensterbanken weer vol liggen met insectenlijken. Zelfs de insecten op deze planeet zijn raar geprogrammeerd. Die hebben de hele wereld tot hun beschikking en kiezen er vrijwillig voor om binnen, achter een glazen wand, te sterven. Het moet niet gekker worden.