Gekookte aardappel

Ik heb net, voor het eerst sinds lange, lange tijd, weer eens gekookte aardappel op. En niet alleen op, ook zelf geschild. "Hallelujah!" Als ik vroeger dit soort aardappelen in huis had, leek het meer op een wetenschappelijk experiment. Dan lagen ze wekenlang onaangeraakt onderin de voorraadkast en waren ze zo uitgelopen dat ik ze bijna opnieuw kon planten. Heel wijs heb ik daarom dit keer maar een klein zakje gekocht. Ik ken mezelf. Goede voornemens blijven bij mij vaak ook goede voornemens. Eén van de weinige dingen waar ik zeer volhardend in ben. Maar misschien is dit wel een keerpunt. Eind deze week zullen we het weten.

Vandaag was mijn eerste werkdag na vijf weken vakantie. Ja, je hoort het goed, vijf weken. En in die vijf weken heb ik niet voor elkaar gekregen wat ik vandaag wel voor elkaar kreeg. Wie weet heb ik dan toch meer orde en regelmaat nodig dan ik zelf zou willen toegeven. En wie weet vind ik koken toch eigenlijk best wel leuk, maar ben ik het spoor op een gegeven moment bijster geraakt. Daarbij kwam ik vaak laat thuis en wilde ik gewoon eten. Even snel iets in elkaar flansen, magnetronnen, afhalen of bestellen. Het in elkaar flansen werd ook steeds saaier en simpeler. Proberen koolhydraten te minderen. Dan houd je vlees, vis en groenten over. Weinig fantasierijk. En die koolhydraten vonden uiteindelijk op een andere manier toch wel hun weg naar binnen.

Maar vandaag ben ik op tijd naar huis gegaan. En daar begint het eigenlijk al mee; op tijd beginnen en op tijd weggaan. En vasthouden aan dat principe. "Nina, wil je nog even .... ?" "Nee!" That'll be the day, maar the day has misschien wel come. Vandaag in ieder geval wel. Zoals ik al zei; eind deze week weten we meer.

Normaal eet ik nooit in mijn auto, maar na de twee simpele boterhammen van vanmiddag (en de yoghurt van vanochtend), begon ik nu toch wel trek te krijgen. Opeens realiseerde ik me dat ik nog een Sultana in mijn tas had. Vroeger zou ik gedacht hebben: die ga ik nu niet eten, want thuis ga ik ook weer eten. Maar nu dacht ik: ik heb trek en die ga ik stillen, zodat ik straks thuis gewoon rustig mijn prutje kan gaan klaarmaken. Oh, wat was ik verstandig bezig.

Het was een kleine moeite, die paar aardappeltjes voor mezelf schillen, de verse doperwten in de pan gooien en wachten tot ik de burger kon opbakken. Wel verdomme drie pannen vuil, maar als ik slim ben was ik die straks meteen af. Ja straks, eerst schrijven.
En binnen een half uur was alles klaar. Was dát nou zó moeilijk? Ik voelde me eindelijk weer eens een echte volwassene, die echt eten had gekookt. Eten zoals ik vroeger thuis van m'n vader en moeder kreeg. Drie verschillende dingen op m'n bord. Wat zag dat er leuk uit!
Trots ging ik aan tafel zitten en heb ik genoten van mijn vers bereide maaltijd. Van de gebakken burger had ik zelfs wat jus over. Ik vond dat dat best over mijn aardappeltjes mocht. Oeh, wat een feest! Een beetje zeezout eroverheen en het was heerlijk. Die simpele gekookte aardappel die ik een tijdje had vervloekt, maakte vanavond zijn rentree in mijn cuisine. Magnifiek!