Het weer weer

Het weer. Ik raak er niet over uitgepraat. Ik vond het weer vreselijk vandaag en kon me er niet aan overgeven. Morgen weer een kans. Ik heb zelfs even zitten denken om de dag en de nacht om te draaien. Als iedereen dat nou zou doen, zou het een stuk minder saai zijn 's nachts. Maar dat gaat vast niet gebeuren. Daarbij zijn de winkels steeds langer open, maar nu ook weer niet zó lang. En in een werkritme komen na een vakantie is al moeilijk genoeg, dus toch maar niet doen dan.

In deze korte, donkere en koele avonduren kan ik even bijkomen en voel ik me na het douchen weer fris en fruitig. Ineens moest ik denken aan een vakantie (lees: familiebezoek) in Italië.
Ik ben twee keer in Italië geweest. Eén keer toen ik iets van 6 jaar was en één keer toen ik volgens mij 16 jaar was. Die vakantie had ik liever overgeslagen, maar ik was te jong om alleen thuis te blijven. Misschien speelden er nog wel andere redenen mee, maar daar zullen we nooit achter komen. En daar gingen we dan, met de Opel naar Italië en een vervelende puber op de achterbank.

Die laatste keer was er een middag waarop mijn moeder en ik ons dood verveelden. We besloten een rondje om de flat van mijn oma te wandelen (oma was al overleden, maar mijn oom woonde er nog). Als echte Nederlanders deden we dat natuurlijk op het heetst van de dag. Want dat zit zo in ons ingebakken, overdag doe je dingen, dan ben je actief. Maar de bewoners van het dorpje dachten daar anders over. Het was stil op straat. Sterker nog, er was helemaal niemand buiten. Maar wij wel. Wij gingen wandelen! Het enige wat we tegenkwamen was een ezel.

Iets anders wat daar heel normaal was, was dat het water overdag werd afgesloten. Van tevoren liet de familie de badkuip vol met water lopen en hier en daar wat jerrycans. Ik hoorde er niemand over klagen. Zo was het gewoon.
En in de middag hoefde je ook echt niet naar een winkel te gaan. Alles zat dicht. Zelfs mijn vader, die beter had kunnen weten, stond een keer voor een gesloten postkantoor. Want ja, er moesten natuurlijk wel ansichtkaarten verstuurd worden.

Ik kan me de salamanders herinneren die tegen de zijkant van de flat omhoog kropen. En de buren (vast familie) die verderop woonden en slakken gingen eten met een veiligheidsspeld. Ik stond erbij en ik keek er naar en maakte met gebaren duidelijk dat ze mijn portie aan Fikkie mochten geven.
En 's avonds verbrand door de zon, omdat ik de hele dag in de zee had gezwommen als zesjarige, een tekening maken van de begraafplaats. Al die grote religieuze beelden hadden indruk op me gemaakt. Het geloof was overal aanwezig, alsof Jezus daar zelf had gewoond.

Het picknicken in het park aan het eind van de middag. Stenen picknicktafels en water uit een bron dat naar beneden sijpelde door een rotswand. Want dat is wat je daar zo'n beetje de hele dag doet: slapen en eten. En dan niet zo'n lullig picknickmandje met een stokbroodje. Nee, er gingen complete pannensets met pasta mee en vooral vlees. Veel vlees! Waarschijnlijk in de ochtend zelf nog geslacht ook.

Mijn konijn zit me inmiddels aan te starten alsof ze wilt zeggen: Leuk die gedachtes van jou, maar moet jij nu niet eens naar bed? Morgenochtend is het weer vroeg licht en sta ik weer voor je deur. Het kan dan nu wel lekker koel zijn, maar morgen doen we weer gewoon normaal zoals we altijd doen.

En terwijl de muggen een vreugdedansje om me heen doen, sluit ik mijn laptop af. Het is 01:30 uur, maar mijn dag voelt alsof ie net pas begonnen is.