Dag 16 op planeet Aarde. Alweer ben ik om half zeven wakker. Dat lijkt een standaard tijd te zijn voor mijn 'host'. Iets met een volle blaas of zo. Het konijnwezen schijnt hier ook weet van te hebben en wacht al op me bij de deur. Na het toiletbezoek loopt het met me mee naar de keuken en begint te bedelen. Het weet dat hier voedsel ligt opgeslagen: komkommer, cranberry's, tarwe aren, gedroogde appelstukjes en de laatste dagen ook verse framboos. Allemaal 100% natuurlijk. Mijn 'host' heeft gezonder voedsel voor het konijn dan voor zichzelf. Opmerkelijk. Dat vraagt om verder onderzoek.
Oleg's Logboek, dinsdag 31 juli 2018, 8:00 uur AM
Het is me gelukt om nog even verder te slapen. Het leek erop dat ik gewoon wakker heb gelegen, maar toen ik zag dat het al acht uur was moest ik wel tot de conclusie komen dat daar ook iets van slaap bij gezeten moet hebben.
Al snel daarna ben ik gaan stofzuigen. Ik had er over gehoord en instructiefilmpjes van gezien, maar in geen enkel filmpje zag ik de menswezens zo zweten (zo heet dat als je lichaam huilt). Ik voelde de druppels onder de haren op mijn hoofd kriebelen, totdat het er zoveel waren dat de zwaartekracht ervoor zorgde dat ze naar beneden stroomden. Zelfs toen ik klaar was bleef het stromen. Al met al een bijzondere ervaring, maar niet voor herhaling vatbaar.
Oleg's Logboek, dinsdag 31 juli 2018, 13:00 uur PM
Na een verkoelende douche en een bijkomslaapje maak ik mij klaar om naar buiten te gaan. Ik ben altijd blij als het smeren en poederen er weer op zit.
Het is nog een hele uitdaging om me normaal aan te kleden met dit weer. Alles plakt meteen vast. En wat is het verhaal achter die beha's? De onderhemden en korsetten zijn verbannen, maar de beha houdt stand. Aaahh, lekker zo'n extra stukje synthetische stof met strak elastiek onder het toch al te dikke t-shirt. Ik weet het; gewoon laten hangen is ook geen optie. Daar zijn die van mijn maatpak in ieder geval niet op gemaakt. Wel een stuk praktischer, maar het oog wil ook wat. En wat dat betreft hebben ze daar op deze planeet wel een handje van. Als iets er voor het oog maar goed uitziet.
Het duurt daardoor nog langer voordat ik klaar ben en ik snak inmiddels weer naar verkoeling. Snel verlaat ik de windstille flat en voel ik buiten een beginnend lauwe luchtstroom langs me heen gaan.
Ik moet wat boodschappen doen en het is nog koel genoeg om met de raampjes open te rijden. Heerlijk zoals de wind door de auto waait. Mijn nauwkeurig in model gebrachte hoofdharen waaien alle kanten op, maar dat boeit niet. Ik stel me voor dat ik aan zee ben en op een surfplank sta. Laat alles maar door elkaar waaien! Wat een heerlijk gevoel van vrijheid!
Bij het stoplicht komt er een auto naast me staan. Ik hoor 'm niet. Ook als hij optrekt gaat dit geruisloos. En terwijl de auto de hoek om gaat, zie ik dat het een Tesla is. Even voel ik een heftig verlangen naar thuis. De stilte was nog nooit zo ver weg. Ik wist wel dat het slim was om Elon naar deze planeet te sturen om het werk van Nikola verder te verfijnen. Hoe fijn zou het zijn als hier alle voertuigen op elektriciteit zouden rijden. Geen geluidswallen meer, geen fijnstof meer, gewoon de ramen in je woning open kunnen zetten en het ruisen van de bladeren horen in plaats van het verkeer. Ik kan niet wachten tot het hier op grote schaal wordt doorgevoerd. Maar gezien de snelheid van sommige ontwikkelingen op deze planeet en alles wat daarbij komt kijken (voornamelijk geld en macht), ga ik dat op mijn missie niet meer meemaken.
Oleg's Logboek, dinsdag 31 juli 2018, 18:30 uur PM
De dag is ten einde, de deuren en ramen kunnen weer open. Tot mijn verbazing zie ik de vanmorgen nog schoon gezogen vensterbanken weer vol liggen met insectenlijken. Zelfs de insecten op deze planeet zijn raar geprogrammeerd. Die hebben de hele wereld tot hun beschikking en kiezen er vrijwillig voor om binnen, achter een glazen wand, te sterven. Het moet niet gekker worden.
👍🏼👍🏼
BeantwoordenVerwijderen