Afraffelblog

Vandaag begon met een vakantiegevoel. Ik werd later wakker dan normaal en wist even niet welke dag het was. Daar zou je van in de stress kunnen schieten, maar voor mij was het een goed teken.
De rest van de ochtend was ook relaxt. Ontbijtje, koffie en genoeg ideeën om over te schrijven. Ik had alle ruimte en tijd en ging daar eens heerlijk gebruik van maken. Na wat speurwerk op internet voor een verhaal (dat er vandaag niet van gekomen is, waardoor ik nu weer onzin brabbel), vielen helaas de luiken dicht en was ik weer 2,5 uur verder. Ik had wel een aparte droom over een heel bijzonder strand in de Verenigde Staten waar ik samen met wat familie was. Echt heel apart, ongelooflijk mooi en bizar tegelijk en het voelde fijn. Je had er bij moeten zijn denk ik, want verder zit er geen noemenswaardig verhaal in.
Uiteindelijk ben ik een serie gaan kijken die vanavond overging in voetbal. Rusland tegen Kroatië (of andersom ;-). Ik had het aan op de achtergrond en volgde het niet echt. Maar het werd een verlenging en de spanning steeg. Ja, zelfs ik vond het spannend worden nu. En jawel hoor, toen werden het ook nog strafschoppen! Strafschoppen ... wie dat toch bedacht heeft. Voetbal is een teamsport, maar als het te lang duurt dan doen we het af met individuele kwaliteiten, geluk en pech. Met z'n allen een potje gaan knikkeren zou een nog eerlijkere oplossing zijn. Of darten met een blinddoek om.
Ik snap wel dat er een eind aan gebreid moet worden en dat er iets van techniek en een bal aan te pas komt, maar toch. Het zou wat zijn als we dat bij een bokswedstrijd ook zouden doen. "Ja, gaat u daar maar even in de hoek staan en dan mag de tegenstander een knal uitdelen."
En met deze belabberde tekst sluit ik de dag af. Nee, iets afraffelen voelt niet goed.

Volhouden

Ik wilde er eigenlijk mee kappen. Met die 40 dagen bloggen dan. Het gebeurde te vaak dat ik er aan het eind van de dag nog iets uit moest persen. Soms bleek dat uiteindelijk nog wel interessant en kwam er meer uit dan ik zelf had gedacht, maar soms lukte het gewoon echt niet. En dan staat er toch iets zwart op wit. Was dat het dan? Moest ik daar dan trots op zijn? Volhouden om het volhouden, los van kwaliteit of inhoud? Of leg ik de lat weer te hoog? Het zijn maar hersenspinsels. En heb ik wel wat te melden? Gaat het dan daarom?

Vanmiddag zag ik het al voor me dat ik het zou opgeven. Een avondje vrij. Maar juist nu heb ik een vrije dag, ruimte en tijd. En waarom zit ik dan toch weer te schrijven? Ach, soms zijn het kleine schopjes op je achterste die je toch weer doen besluiten om verder te gaan. En dat terwijl ik mezelf er al van had overtuigd dat schrijven om het schrijven niet werkt. En juist op dat moment begint het te stromen. Raar hoe dat werkt.

Ik ben nog niet op de helft van de 40 dagen. Maar vandaag is er toch weer een dag bij gekomen. En verder beloof ik niks ;-).

En terwijl ik dit schrijf, scoort België een tweede goal. Ik heb niks met voetbal, heb het slechts één keer eerder aangehad dit WK (het is een WK toch?), maar nu staat het aan op de achtergrond met het geluid heel zacht zodat het niet in mijn hoofd gaat zitten en ik rustig verder kan blijven stromen.
Wat me trouwens opviel op de weg naar de winkel vanmiddag was dat er overal Belgische vlaggen hingen. Het toppunt van doorgaan terwijl het er eigenlijk niet in zit. Als het niet voor Nederland kan, dan maar voor een ander land. Supporten om het supporten. Eigenlijk net zoiets als volhouden om het volhouden. Want tja, wat moet je anders?

'zin'loos

Met de ventilator die voor een briesje zorgt, en een lege pagina voor me, zit ik Jinek te kijken. Met alle ongemakken van vandaag voelt het toch ontspannen. Ik moet er maar aan toegeven dat het vandaag niet gaat lukken om er iets zinnigs uit te krijgen. Laat ik nog maar even genieten van de laatste minuten tv, want zelfs deze zinnen lopen niet. Schrijven gaat niet echt samen met iets anders.

Grijze massa

De vakantie begint net iets te laat, want mijn hoofd wil even niks. Het is er klaar mee. Die ligt al aan het strand en ik krijg 't nog met moeite mee. Er wordt misschien ook wel teveel gevraagd van het hoofd. Het doet teveel dingen die het eigenlijk helemaal niet wil doen, waardoor er geen energie meer overblijft voor de dingen die het wel zou willen doen. En het kan de dingen wel doen die gevraagd worden, best goed zelfs, maar het hoofd wil anders. Het kan zoveel meer. Cellen liggen nu te verpieteren in de kelder. Eens zo actief, nu verlamd en verwaarloosd. Af en toe springen ze op als er iets op hun pad komt waar ze zich thuis en prettig bij voelen, maar ook dat moment gaat voorbij.
Dus nog even wachten celletjes en hoofd, nog even en dán krijgen jullie weer alle ruimte.

Afscheid

Vandaag was een dag vol indrukken. Heel bijzonder en niet zomaar te beschrijven. Zo'n dag die je volhoudt op adrenaline, aandacht, liefde, saamhorigheid, lachen en huilen. Energie geven en ontvangen. En het klopte precies! Mooier had het niet kunnen zijn.

Maar helemaal bevatten doe ik het nog niet. Een collega gaat emigreren en zal volgend studiejaar geen deel meer uitmaken van ons team. Ik kan me de werkplek nog niet zonder hem voorstellen. Hoe stil en leeg zal zijn (flex)plek zijn? Zijn kenmerkende gele tas zal er niet meer staan. Er zal nog steeds plezier zijn en er zal nog steeds gelachen worden, maar niet op zijn bijzondere manier. Het 'bestellen' van koffie of thee was altijd een feest. Complete toneelspelen vloeiden daaruit voort. En zo kan ik nog een tijdje doorgaan. En dat deden we dan ook vaak.

Maar ook voor diepere gedachtes en pijnlijke ervaringen was er plek. Soms serieus en soms met een nog hardere lach om de boel te ontluchten. Da's toch wel een groot goed; samen kunnen lachen, ook om ellende.

We hebben het er wel eens over gehad; sommige mensen brengen iets speciaals met zich mee. Dat stukje is onvervangbaar. Ja, het zal echt een stukje stiller zijn vanaf nu.

Stoppen

Als vandaag al druk en lang was, hoe zal het morgen dan zijn? Dan heb ik een nog langere dag. Dan ben ik waarschijnlijk pas rond deze tijd thuis.

De laatste loodjes wegen het zwaarst. Maar zit het 'm nu in die loodjes of omdat het de laatste zijn? En is iets beter dan niets? En loop je op karakter of als een kip zonder kop? En is het hebben van een doel ook niet een soort van verplichting? En voor wie faal je het meest als je niet aan die verplichting voldoet? En is het falen of wijsheid?

Is stoppen soms niet net zo dapper als doorgaan?

Droom

Het warme weer begint te wennen. Het scheelt ook dat het niet klam is en dat ik een frisse wind voel als ik de balkondeur 's avonds en 's ochtends open zet. Dit trek ik nog wel. Daarbij was het weekend. Ik hou van weekenden. En vakanties. Sinds ik ben begonnen met werken heb ik veel en vaak vakanties. Ik weet niet beter. Toen ik nog als leerkracht in het basisonderwijs werkte, was ik in vakanties vaak bezig met werk. Ik was ook nog 'jong' en vond het vanzelfsprekend. Nu werk ik op de achtergrond en hou ik werk en privé meer gescheiden. Sommige scheidingen werken perfect. Niet aankomen verder!

Ik hou ook van vrijheden en als vrijgezel heb je daar meer dan genoeg van. Maar zoals wel vaker de laatste tijd, heb ik geen puf om die vrije tijd nuttig in te delen. Want dat 'zelf de slingers ophangen' houdt een keer op. En aangezien ik de enige ben die erover beslis en ik er niemand mee in de weg loop, doe ik nog wel eens een dutje. Soms omdat ik anders vanzelf wel omval van de slaap en soms gewoon omdat het kan en ik toch niks anders te doen heb (huishouden daargelaten). Dan ga ik liggen op de bank en voor ik het weet ben ik ruim twee uur verder. Daar is niks powernapperigs aan.

Vandaag ook weer. Het was een actieve ochtend. Actief houdt bij mij in; op koffiebezoek bij pa en boodschappen halen. Daarna heb ik wat zitten spelen met indelingen op mijn blog en toen ging ik heel even op de bank liggen. En ondanks dat ik beter weet, werd dat heel even weer twee uur. 'Ik zal het nodig hebben gehad', hoor je dan te zeggen. En toch waren die twee uur net te kort om te weten hoe mijn droom af zou lopen. Ik voelde ook dat ik wakker aan het worden was en de droom langzaam wegglipte. Heel erg jammer en niet de eerste keer dat ik, net voordat het leuk begint te worden, wakker word.

Ik droomde van een nieuw systeem op mijn werk. Ik was niet op mijn werk, maar voelde wel dat het daarmee te maken had. Raar hè, hoe je in dromen over iets of iemand kan dromen, terwijl de werkelijke gestalte of omgeving anders is.
Hoe dan ook, ik deed mee aan een soort van enquête. Het systeem zou op basis van mijn gegevens een single collega aan mij koppelen. Het zou daarbij rekening houden met veel persoonlijke eigenschappen waar je zelf in eerste instantie niet eens aan zou denken, om vervolgens op een zeer ingenieuze wijze een match te maken. Zijn er dan zoveel singles binnen mijn organisatie? Ik dacht van niet. Maar hoe kon ik dit nou echt weten?
Pas tijdens het maken van de vragen realiseerde ik me dat er ook echt daadwerkelijk een match gemaakt zou worden en ik diegene meteen zou ontmoeten. Tijdens de vragen hoorde ik bijvoorbeeld ook al een keer de stem van de persoon of ik zag hem in de verte iets doen of om de hoek van een deur kijken.

De eerste match ging niet door, maar de tweede kwam steeds dichterbij. Of dat zo hoorde weet ik niet. Misschien was het een bug, maar het leek er toch echt op dat ik zo een ontmoeting zou hebben. Ik hoorde een Frans accent. Daar heb ik niks mee, maar à la, wie weet kent dat systeem mij beter dan ik. Ook zag ik kort zijn gezicht. Hij deed me denken aan die tv kok (Alain Caron, even gegoogled). Die komt altijd wel gezellig over, dus laat ik het gewoon maar eens proberen. Wie weet heeft het systeem het echt bij het rechte eind.

Opeens loop ik op een pad. Waarschijnlijk op zoek naar de match of de volgende vraag of opdracht. Maar iets in me zei dat ik verkeerd liep. En dat bleek ook zo.
Vanuit het niets was daar: Emile Ratelband! Poef! Hij had door dat ik daar verloren liep en was speciaal gekomen om mijn teleurstelling wat te verzachten. Hij had bloemen bij zich en was al bezig een picknickkleed neer te leggen en mij eens goed te verwennen. Met eten mag ik hopen. Ik verontschuldigde me en zei dat ik al een match had en daar naar op weg was. Ik keerde me om en voelde nu dat ik de goede kant op ging. Nog even en ik zou mijn match ontmoeten.

En je raadt het al, toen werd ik wakker.